Lieve allemaal,

Ik ga op reis en ik neem mee!! Eindelijk is het zover! Vanaf morgen gaat onze reis beginnen. Dan ga ik 10 dagen reizen met de groep langs de kust van Ghana. We reizen als eerst naar Ada. Hier blijven we een paar dagen en vervolgens kijken we vanaf daar verder. 21 juli ga ik mama en Jacqueline ophalen op het vliegveld in de hoofdstad Accra om vervolgens met hun 9 dagen door Ghana te reizen.

Wat is de tijd snel gegaan! Ik heb het onwijs naar m'n zin gehad. Mijn twee grootste angsten.. Heimwee en m'n Engels. Ik was nooit langer dan 12 dagen van huis weggeweest, dus ik had geen idee wat me te wachten stond. Het is heel fijn dat je je erop kunt instellen. Je moet er niet te veel bij nadenken, maar het lekker op je af laten komen. Tuurlijk denk je wel eens aan thuis, dat doet iedereen en is heel normaal. Het is ook niet goed als je het niet doet. Ik verheugde me er iedere zondag weer op om m'n kalender om te draaien die ik van de buurt gekregen heb. 'Weer een week voorbij' dacht ik dan. Ik verheug me erop iedereen weer te zien. En wat betreft mijn Engels.. Ik heb Engels gehad op de middelbare school en op deze opleiding, ik heb bijles gevolgd etc. Maar voor mijn gevoel kwam ik geen stap vooruit. Ik heb hier mijn Engels beter ontwikkeld, je kunt niet anders dan Engels spreken, je moet wel, anders kom je nergens. Ik heb zelfs complimenten gekregen dat ik me goed verstaanbaar kan maken en als ik niet op het juiste woord kom, kom je er altijd wel met een omweg. (Niet dat ik nu vloeiend Engels kan spreken).

Verder als je hier voor de eerste keer komt, gaat er een hele andere wereld voor je open! Er komen allerlei indrukken op je af die je graag wilt delen, maar het zijn er zoveel! Het is niet op een foto vast te leggen en je maakt het pas echt mee, als je hier bent. Alles is anders dan in Nederland. Je moet het op je af laten komen en open staan voor alles wat je te wachten staat. Ik heb genoten van alles, de natuur, de reizen, de leuke activiteiten, de mensen, de dieren.. Alles! Het is haast niet te vergelijken met Nederland. Het klimaat, het weer, de omgang van mensen en de grote cultuurshock. Je hoeft je nergens druk om te maken, je hebt geen stress, geen verplichtingen die je in Nederland wel hebt, geen druk die op je ligt. De mensen zijn hier heel relaxt. 'Don't worry, feel free and be yourself' wordt er tegen ons verteld. Ik ga dadelijk nog heimwee krijgen naar deze plek, want zoals ik in mijn eerste blog omschreef, ben ik niet zo goed in afscheid nemen. Ik zou iedereen aanraden om naar dit prachtige land te gaan!

Op stage was het in het begin heel erg wennen. In de eerste week dacht ik: 'waar ben ik in hemelsnaam beland.' Er zijn grote verschillen met de werkomstandigheden en met de omgang van patiënten. De mensen zijn veel harder en directer. In Nederland ren je achter iedereen aan en je moet doorwerken om alles op tijd af te krijgen. Hier is het heel normaal dat je uren aan het wachten bent tot dat je iets kan doen. Wanneer er dan iets te doen is, is het wel erg nuttig en leerzaam. Het scheelt ook veel dat de familie voor de patiënt de basiszorg verleent (patiënt wast, eten en drinken meebrengt etc.) wat in Nederland de zorgverleners doen. Het is heel belangrijk dat je initiatief blijft nemen bij alles wat er gaat gebeuren, je moet jezelf er echt bij blijven betrekken en aangeven wat je wel en niet wilt (grenzen stellen). Bovendien leer je hier veel geduld op bouwen. Het was altijd erg gezellig met de collega's. Ze zijn nieuwsgierig naar je verhalen en willen van alles over je weten. Je leert alle verpleegtechnische handelingen op een manier zoals het juist nooit zou mogen op school. Overal wordt geïmproviseerd, omdat de materialen er niet zijn. Maar dan nog komt het meestal goed. Althans, ik heb niet meegemaakt dat het niet goed ging. 'Zo kan het ook!' denk ik dan. Ik heb prachtige ervaringen op gedaan en dingen mogen zien en beleven waar je in Nederland gespecialiseerd in moet zijn.

En nu.. Het geld wat we opgehaald hebben van de donaties! Maar liefst 2000 euro hadden we opgehaald voor beide ziekenhuizen. Afgelopen dinsdag hebben we de spullen die we gekocht hebben van de donaties gepresenteerd aan het ziekenhuis. Met dank aan jullie, hebben wij heel veel mooie dingen kunnen kopen! Omdat het best een groot ziekenhuis is, hebben wij gekeken naar de spullen die ze in het ziekenhuis echt nodig hadden en/of aan vervanging toe waren. Ook hebben we gevraagd aan het hoofd van het ziekenhuis waar zij voor aan het sparen waren. In het ziekenhuis waar wij stage lopen in Hohoe hebben ze de Children Ward (Kinder Afdeling) pas gerenoveerd en vernieuwd. Het is een hele mooie afdeling geworden. Echter misten ze een speelkamer en een receptie. Hier zijn ze al jaren voor aan het sparen, maar ze hadden steeds het geld er niet voor. Kindjes speelde met kleine plastic stoelen en liepen achter elkaar aan. Wij hebben ervoor gekozen om zelf een gloednieuwe speelkamer in te richten. Hier kunnen wij het ziekenhuis echt mee helpen. We hebben speelmatten gekocht, een tafeltje met vier stoeltjes, leesboekjes, kleurboekjes met stiftjes en waskrijtjes, een bal, een fietsje, een wipwap, kleurrijke kisten (plastic bakken) die je op elkaar kunt stapelen voor de opslag van het speelgoed, knuffels, een kinderpiano, een speeltractor, een speel bus, een kinderbezem, speelballen en kinderposters voor aan de muur (met verschillende soorten fruit en de getallen 1 t/m 20) en nog veel meer speelgoed!

Ook hebben we een gloednieuwe receptie laten bouwen voor de Children Ward! Dit stond al heel lang op het verlanglijstje van het ziekenhuis. Het is een hele mooie, luxe, houten receptie geworden en zelfs onze namen staan erop geschilderd als aandenken, wat super gaaf is! 'Donated by 2017 students from ROC Nijmegen, Netherlands' en dan onze voor- en achternamen. 'Hier kunnen we de eerst komende 30-40 jaar mee vooruit!', vertelde ze ons trots. Een hele mooie aandenken. Daarnaast zagen wij dat de rolstoelen aan vervanging toe waren.. Sommige rolstoelen hadden geen banden of geen zitvlak meer.. We hebben daarom twee nieuwe rolstoelen gekocht voor in het ziekenhuis. We hebben de gedoneerde spullen gepresenteerd aan de afdeling en hoofden van het ziekenhuis. Ook verschillende artsen waren aanwezig. Iedereen is trots en heel erg blij met alle donaties! Wij zijn de eerste groep met zulke grote donaties aan het ziekenhuis. We hebben zelfs een klein cadeautje gekregen als dankbaarheid. (de foto's van de gedoneerde spullen staan op facebook). De andere groep die in het ziekenhuis in Kpando stage gelopen hebben, hebben van het gedoneerde geld 2 medicijnkarren gekocht, 3 elektrische bloeddrukmeters voor volwassenen, 1 elektrische bloeddrukmeter voor kinderen, 2 thermometers (een soort pistool dat je tegen het voorhoofd van de patiënt houdt, dan druk je op een knopje en zo wordt de temperatuur gelaserd) en 1 saturatiemeter. Zonder jullie hulp was dit niet mogelijk geweest!! Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken!

Kortom, het waren 10 leuke, interessante en leerzame weken waar we veel beleefd hebben! Een hele ervaring! Bijzonder en indrukwekkend om dit allemaal mee te mogen maken. Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen van mijn blog. Ik vind het leuk om te zien dat zoveel mensen mijn verhalen lezen. Ook krijg ik erg leuke reacties wat leuk is om terug te horen! Tot snel!

Veel liefs,

Ilse