Leuke activiteiten in het weekend en mijn stage op de spoedeisende hulp!
Lieve allemaal,
Om het weekend goed te beginnen zijn Marit, Jelle, Freek, Jet en ik afgelopen vrijdag naar het dorpje Amedzofe gegaan om een berg te beklimmen! Alleen de rit met de trotro was al heel erg mooi en we gingen steeds hoger de bergen in tot we niet meer verder konden. Onderweg zie je zoveel en de natuur is erg mooi. De berg die we beklommen hebben is 800 meter hoog en de op 1na hoogste berg in Ghana. Toen we boven waren was het uitzicht heel erg mooi en je kon mooi over het hele dorp en omstreken kijken. Ook zag je veel bossen en de hoogte van andere bergen. Een mooi overzicht over alles. Daarna zijn we in hetzelfde dorp ook naar de waterval Ote Falls geweest. De wandeling om naar de waterval toe te komen was zeker de moeite waard! Het leek net een survival tocht door de jungle! Het is vochtig in de jungle en op sommige plekken erg glad, dus je moest voorzichtig zijn. Het uitzicht bij de waterval was schitterend! We hebben genoten!
Zaterdag hadden we een drukke maar leuke planning! Omdat je toch weekend hebt, zou ik graag zoveel mogelijk dingen willen doen en willen bekijken! Als eerst zijn we met de hele groep naar Kpando gereisd, een dorpje hier een half uurtje vandaan en vervolgens hebben we daar een trotro gepakt naar het dorpje Tafi Atome. Hier zijn we naar de aapjes wezen kijken. We kregen allemaal 2 bananen mee en zo konden we proberen de aapjes te lokken om ze eten te geven. Dit was erg leuk en grappig om te zien, want ze sprongen van boom naar boom en van tak naar tak en probeerde steeds iets dichterbij te komen. Nadat we de aapjes eten gegeven hadden, zijn we met motorbikes naar Weaving village gegaan. Dit is ongeveer een rit van 30 minuten. Dit was echt heel gaaf. Het is hier normaal dat je met z'n 3e op 1 motor gaat, wat een leuk gezicht is! Je kunt alleen in Weaving village komen met motorbikes, wat goed te merken is aan de verbeterde infrastructuur.. Dit waren zandwegen zonder kuilen en gaten in de weg wat ook eens fijn is. Weaving village is een klein dorpje waar 2 weeffabrieken staan en waar ze hele mooie kleden weven die je bijvoorbeeld kunt gebruiken als kleed die je om je heen kunt slaan of als mooie accessoire. Het zijn hele mooie kleuren en we hebben een rondleiding gekregen hoe het precies met de hand gemaakt wordt. Interessant om te zien! Nadat we Weaving village gezien hadden, zijn we terug naar Kpando gegaan met de motorbikes om wat te gaan drinken bij Palm Paradise. Palm Paradise is een wat luxere bar met palmbomen en een gezellige sfeer. De tour hier naar toe, ook op de motorbikes duurde ongeveer 1 uur. Lekker uitwaaien op de motorbike en genieten van de omgeving, de natuur en alles om je heen!
Maandag zijn Marit en ik begonnen op de Emergency ward (spoedeisende hulp) om daar 1 week stage te lopen. Wat is dit een indrukwekkende afdeling! Ik had niet verwacht dat het zo interessant en leerzaam zou zijn! Door mezelf meteen voor te stellen, initiatief te nemen en veel vragen te stellen heb ik een goede indruk gemaakt op de afdeling. Het is een drukke afdeling en je hebt geen tijd om even een kwartiertje te gaan zitten, wat anders was op de female ward, waar het wat rustiger is.
Op de Emergency ward zie je veel patiënten binnenkomen die van alles kunnen hebben, er komen allerlei indrukken en vragen bij je op zoals wie is deze patiënt, waar komt hij/zij vandaan, wat zal er gebeurt zijn en wat voor ziektebeeld zou hij/zij hebben? Wanneer de patiënt binnenkomt laat je hem/haar eerst op een stoel zitten. Meestal wordt de patiënt binnengebracht door zijn familie/vrienden die de verpleegkundige vervolgens vertellen wat er gebeurt is. Je observeert continue de patiënt. Daarna meet je de vitale functies. Dit zijn de bloeddruk, de pols, de ademhaling, de saturatie en de temperatuur. Ook neem je meestal een malariatest af en soms controleer je de bloedsuiker. De malariatest was nieuw voor me, deze had ik nog nooit afgenomen. Eigenlijk geef je net zoals wanneer je de bloedsuiker meet een klein prikje in de vinger. Je neemt bloed af en vervolgens neem je het bloed met een glazen staafje op en laat je dit vallen op een apparaatje. Daarna voeg je hier nog 4 druppels van een vloeistof aan toe. Dan wacht je 20 minuten en dan kun je van het apparaatje aflezen of de malariatest positief of negatief is. Dit staat aangegeven met 'mp' (malaria positive). Wanneer je dit allemaal gedaan hebt, neemt de verpleegkundige een anamnese af, dit is een intake gesprek. De verpleegkundige heeft mij geleerd hoe ik een intake gesprek kan afnemen en hoe ik deze het best kan omschrijven en uitwerken op papier. Dit vind ik heel leerzaam!
Ik heb veel mensen zien binnenkomen met verschillende diagnoses, zoals slangenbeten, malaria, een baby met een convulsie (epileptische aanval), encefalopathie (hersenontsteking), CVA (herseninfarct of hersenbloeding), Diabetes mellitus, maag-darmklachten, infecties, patiënten met heftige brandwonden doordat ze zich bijvoorbeeld verbrand hebben aan motoren, patiënten met auto ongelukken en vele klachten en ziektebeelden die nog niet gediagnostiseerd kunnen worden omdat de patiënten eerst verder onderzocht moeten worden. Er is zelfs een man binnengekomen die zich zelf per ongeluk in zijn eigen hand heeft geschoten had met een pistool toen hij een funeral (begrafenis) wilde openen.
De verpleegkundige zijn erg vriendelijk en wanneer je vraagt om mee te mogen kijken, is dit geen probleem. Soms komen ze je ook halen om mee te kijken en er worden opdrachten gegeven die je mag uitvoeren. Ze willen je ook graag verpleegtechnische handelingen leren. Je wordt ook bij de patiënten betrokken en ik heb er nu al veel van geleerd. Er zijn ontzettend veel eerste indrukken. Ik heb voor het eerst gezien hoe een neus-maagsonde wordt ingebracht bij een patiënt. Voorheen had ik dit alleen nog maar gezien en geoefend op school bij een pop. Een sonde is een lange, flexibele, doorzichtige buis die van de neus tot de maag leidt zodat iemand via deze weg voeding, drinken en medicatie toegediend kan krijgen. Op school heb ik geleerd dat wanneer je een neus-maagsonde inbrengt, je de patiënt recht op zet en instructies geeft over elke handeling die je onderneemt. Hier laten ze de patiënt op de rug liggen om de neus-maagsonde in te brengen. Vervolgens wordt gecontroleerd of de neus-maagsonde in de maag ligt door een vloeistof in de sonde te spuiten en tegelijkertijd naar de maag te luisteren met een stethoscoop. Ik heb zelf ook mogen luisteren met een stethoscoop en hoorde inderdaad dat de sonde in de maag lag. Je hoort dan een 'rommelende maag'. In Nederland doen ze dit door maagsap op te trekken met een spuitje en vervolgens te testen op een strip. Zo kun je controleren of de sonde goed in de maag ligt. In dit ziekenhuis hebben ze geen neus-maagsonde zoals wij in Nederland kennen. Ze maken een neus-maagsonde door middel van een katheter slang, dit wordt geïmproviseerd. Deze patiënt heeft een CVA (herseninfarct) doorgemaakt en is aan een halve zijde van het lichaam verlamd waardoor hij niet zelfstandig kan eten en drinken. Ik heb de patiënt voeding mogen geven door middel van de sonde. Daarnaast heb ik ook gezien hoe de verpleegkundige een man én een vrouw katheteriseerde wat ik ook alleen nog maar bij een pop gezien en geoefend had op school. Ik vind het mooi om te zien dat de verpleegkundige met weinig (maar voldoende) materialen de juiste en optimale zorg kunnen verlenen.
Er kwam dinsdagmiddag een man binnen op de spoedeisende hulp. Bij de diagnose kwam uit dat hij een hernia in het scrotum had. Dit betekent dat hij een hernia (breuk) in zijn balzak heeft. Hij moest met spoed naar de OK (operatieafdeling) worden gebracht. Ik mocht hem mee wegbrengen naar de OK op de brancard en ik heb gevraagd of dat ik mee mocht kijken met de operatie om te observeren, dit was geen enkel probleem! Ik heb nog nooit eerder een operatie gezien en het leek me erg interessant hoe dit gaat. Ik heb er veel van geleerd!
Dit was mijn blog van deze week! Vanaf volgende week gaan Marit en ik samen 2 weken stage lopen op de baby afdeling waar zieke baby'tjes opgenomen worden. En we mogen aanstaande woensdag mee met de buurvrouw naar 2 scholen om donaties af te geven. De buurvrouw werkt voor allerlei stichtingen en zo ook voor deze 2 scholen. Vandaag gaan Ruth, Britt, Marit, Joep en ik met onze Nederlandse achterburen waar 4 meiden van onze leeftijd wonen een weekendje weg naar de hoofdstad Accra om uit te gaan! Dit is ongeveer een reis van 10 uur heen en terug. Het zijn leuke vooruitzichten en ik heb er veel zin in!! Tot de volgende keer!
Liefs,
Ilse
Mijn eerste stage week!
Lieve allemaal,
Maandag heb ik mijn eerste stage dag gehad. Om 06:45 uur werden Marit, Ruth, Britt en ik opgehaald en om 07:30 uur moesten we beginnen. Toen we eenmaal bij het ziekenhuis waren aangekomen, moesten we 'even' wachten, dit werd ons verteld. Uiteindelijk hebben we 3,5 uur gewacht in een zaal waar we konden zitten tot dat we te horen kregen naar welke afdeling we mochten. Om 11:00 uur kregen we te horen dat we naar de vrouwenafdeling mochten (female ward). We hebben afgesproken dat we iedere week naar een andere afdeling mogen om zo overal kennis en ervaring op te doen. De female ward is een rustige afdeling. Het is niet zoals in Nederland dat je constant bezig bent. Op deze afdeling hebben ze 3 kamers, namelijk een kamer waar vrouwen liggen die geopereerd zijn, een kamer waar vrouwen liggen met een medische reden en een isolatiekamer. Hier ligt op dit moment niemand in. In totaal staan er 29 bedden. Er zijn 3 bezoektijden op de afdeling, namelijk 's ochtends van 05:00-06:00 uur, in de middag van 12:00-12:30 uur en eind van de middag van 16:00-17:30 uur. Tijdens de bezoek tijden verzorgd de familie de patiënt.
Eenmaal op de afdeling hebben we kennis gemaakt met de vriendelijke verpleegkundige. De meeste verpleegkundige spreken half Ghanees en half Engels, waardoor je vaak niet begrijpt wat ze vertellen. Voordat ik naar Ghana ging, werd ons verteld dat wanneer je op stage bent, je veel initiatief moet nemen en dat bijna alles vanuit je zelf moet komen. Dit heb ik wel gemerkt, want je word nergens bij betrokken. Je moet elke keer opnieuw vragen of dat je mee mag kijken en je moet vooral doorvragen, want doordat de verpleegkundige ons moeilijk kunnen verstaan, geven ze maar korte antwoorden.. Wanneer je dit vraagt, mag je gelukkig altijd meekijken en doen de verpleegkundige ook heel vriendelijk, maar je moet echt zelf initiatief tonen, want anders zit je letterlijk de hele dienst op het bankje. Hierdoor voel ik me soms best ongemakkelijk, maar als je het van een positieve kant bekijkt, dan is het een goed leerdoel.
Wanneer je om 07:30 uur begint, krijg je eerst de overdracht van de nachtdienst. Ik heb tot nu toe niet veel van de overdracht begrepen, omdat ik erg aan de taal moet wennen, maar ik hoop dat dit nog komt. Na de overdracht ga je de bedden opmaken en poetsen. Je verleent geen basiszorg (je hoeft de patiënt niet te wassen en niet aan te kleden) zoals je in Nederland meestal doet, maar de familie verzorgd de patiënt. Na het poetsen loop je mee met de verpleegkundige die de patiënten langsgaat om de eerste observaties op te schrijven. Je meet meteen de vitale functies van iedere patiënt. Dit houd in dat je de bloeddruk, de pols en de temperatuur meet en opschrijft. Deze gegevens worden genoteerd in een handgeschreven grafiek. De vitale functies worden bij iedere patiënt om de 4 uur gemeten. Op deze afdeling hebben ze een elektrische bloeddrukmeter wat erg handig is. De temperatuur wordt gemeten door een thermometer onder de oksel te houden. Nadat dit is gebeurd, komt de art langs om de patiënten persoonlijk te vragen hoe het gaat en of er bijzonderheden zijn. Deze noteert hij. Ik merk heel goed dat de arts er echt voor de patiënt is en inlevingsvermogen toont en dat hij de tijd neemt voor de patiënt. Ik vind het fijn als de arts er is, want hij toont interesse in ons en vraagt door. We kunnen hem alles vragen en hij kan ons precies de ziektebeelden in het Engels uitleggen van de patiënten wat ik erg interessant vind. Wanneer je dit vraagt aan de verpleegkundige, weten zij vaak niet welk ziektebeeld de patiënt heeft en geven ze het dossier in onze handen zodat we zelf kunnen kijken. Ze vinden het lastig om dit aan ons uit te leggen vanwege gebrek aan kennis. Een nadeel is dat je de handschriften van de handgeschreven dossiers nauwelijks kunt lezen.
Er liggen verschillende vrouwen op de afdeling met totaal verschillende ziektebeelden. Dit vind ik juist interessant, want zo kun je je in elk ziektebeeld verdiepen. Voorbeelden van verschillende ziektebeelden die voorkomen zijn: aandoeningen aan de nieren, hypertensie (hoge bloeddruk), diabetes mellitus, dehydratie (uitdroging), HIV (voorstadium aids) = dit wordt in Ghana RVI genoemd om discriminatie te voorkomen, een vrouw heeft ernstige brandwonden opgelopen vanwege een gasexplosie, ernstige anemie (bloed armoede), CVA (herseninfarct of hersenbloeding), malaria, hartfalen en verschillende infecties en bijbehorende complicaties die voorkomen bij de ziektebeelden.
Ik heb nu al gemerkt dat er heel veel verschillen zijn tussen de zorg die verleend wordt in Nederland en Ghana. In Nederland houden we alle informatie bij via een computer. Ook alle gegevens van de patiënten staan geregistreerd op de computer. In het ziekenhuis waar ik stage loop worden alle gegevens, zoals je het in Nederland 'ouderwets' zou noemen bijgehouden in boeken, alles is met de hand geschreven. En dat zijn een hoop boekwerken! Geld is heel belangrijk in dit ziekenhuis. Wanneer je geen geld hebt, hoef je ook niet langs te komen en wordt je ook niet geholpen. Er ligt hier een mevrouw op de afdeling die dringend een nieuw antibioticum nodig heeft, maar dit niet kan betalen. Nu probeert de familie er toch nog alles aan te doen om het geld bij elkaar te rapen, en dan praat je over 30 Ghana Cedi (7,50 euro).
Ook qua verpleegtechnische handelingen gaat het hier heel anders. Wanneer je een infuus in Nederland aanlegt, probeer je het als het 1 keer niet lukt, een 2de keer. Maar als het de 2de keer ook niet lukt om een infuus aan te leggen, vraag je een andere collega en daarna de arts mits het niet lukt. Toen ik voor de eerste keer mee keek met een verpleegkundige in het ziekenhuis, zag ik dat ze na de 8ste keer mis prikken pas de arts ging halen, en het prikken ging niet voorzichtig. Ook merk ik dat er geen contact is tussen de patiënt en de zorgverlener als je een handeling uitvoert. Een stuwband die je om je arm krijgt wanneer je iemand bloed prikt, is hier een infuusslang. De huid van een donkere man/vrouw is stugger dan van een blanke man/vrouw, dus het is lastiger om bloed te prikken. Ook heb ik gezien dat wanneer je een katheter aanlegt, dit totaal niet steriel gebeurt. Je trekt wel steriele handschoenen aan, maar vervolgens leg je dan pas alle spullen klaar. Het best is om een katheter steriel in te brengen om complicaties, zoals een blaasontsteking te voorkomen.
Dit was mijn eerste stage week op de female ward! Vanaf maandag gaan Marit en ik naar de volgende afdeling, namelijk de Emergency ward (spoedeisende hulp). Ik laat jullie gauw meer weten!
Liefs,
Ilse
Nog even genieten van de vakantie voordat stage begint!
Lieve allemaal,
Afgelopen dinsdag hebben Marit, Britt, Ruth en ik kennis gemaakt met de mensen die in het ziekenhuis werken in Hohoe (uitgesproken als Hogwee) waar wij aankomende maandag gaan beginnen met stage. Freek, Jelle, Joep en Jet gaan stage lopen in het ziekenhuis in Kpando. Het is een mooi en best luxe ziekenhuis en naar mij gevoel veel groter dan gedacht. Ik had het me kleiner voor gesteld. We hebben kennis gemaakt met het hoofd van het ziekenhuis. Ik sta met Marit op de afdeling en werk 4 dagen in de week, van maandag t/m donderdag van 07:30 uur tot 15:00 uur. Ook hebben we een rondleiding gekregen door het ziekenhuis. Er zijn veel verschillende afdelingen, zoals een mannen- en vrouwenafdeling, een kinderafdeling, verloskamers, prepartum (controles voor de bevalling voor moeder en kind), postpartum (controles na de bevalling voor moeder en kind), een spoedeisende hulp, chirurgie, oogkunde, oorkunde, diabetes, chirurgie, het lab, de bloedbank, de apotheek, oncologieafdeling etc. Ook mochten we van degene die een rondleiding gaf, een kijkje nemen in het mortuarium. In Ghana is dit heel anders dan in Nederland. In Nederland wordt een overleden persoon na 3-5 dagen begraven en/of gecremeerd, maar hier is de traditie heel anders. Een begrafenis kost heel veel geld. Het kost ook geld als je een overleden persoon ‘bewaard’ in het mortuarium, namelijk 10 Ghana cedi per dag (2,50 euro per dag). Het dagloon van een werknemer in Ghana is gemiddeld 12 Ghana cedi (3 euro). De begrafenis wordt een week ‘gevierd’ en er worden vele mensen uitgenodigd, soms zelfs uit de buurlanden. Als het geld er is voor de begrafenis, dan wordt de overleden persoon begraven. En dit kan wel 3 maanden tot 4 jaar duren!! In het mortuarium ligt 1 overleden persoon die 4 jaar geleden is overleden! Als een familie bijvoorbeeld bezig is met de bouw van een huis, en dit is nog niet af, besteden ze eerst het geld aan de bouw van hun huis en daarna pas aan de begrafenis. In Ghana wordt je haast niet gecremeerd. Je word gecremeerd als je iets slechts gedaan hebt, zoals een overval gepleegd hebt of als je een crimineel bent.
In de avond hebben Marit en ik onze eerste kookavond gehad. We hadden ervoor gekozen om pannenkoeken te bakken. Gelukkig hebben we een pan, een spatel en een bak om het recept in te maken. Op de markt hebben we een plastic zakje bakmeel, een plastic zakje melkpoeder en eieren gekocht. Thuis hadden we nog zakjes water liggen. Helaas hadden we geen maatbeker en moesten we improviseren. We hebben zakjes water waarop 0,5 ml water staat. Dit is best handig, want zo kon je alles een beetje afmeten. We hebben melkpoeder aangemaakt met water, omdat ze hier geen melk hebben, alleen poeder. De keuken is niet binnen in ons huisje, maar het is een apart hokje dat via buiten verbonden is met het huis. Je moet via buiten omlopen. Hier schijnt de hele middag de zon op, dus het is hier heel warm, namelijk rond de 40-45 graden. We hebben een gasfornuis, dus we hoeven geen kampvuurtje te maken om te koken. Voordat het water kookt, ben je soms meer dan een uur verder, maar geduld is een schone zaak. Ondanks we alles op gevoel moesten doen, waren de pannenkoeken op z’n Ghanees erg lekker!
En ja, wat moeten we doen om te douchen zonder water uit de kraan, zoals we gewend zijn in Nederland?? We hebben een douche en een toilet. Gelukkig is het toilet geen ‘gat’, wat ik me in het begin had voorgesteld. Het water is heel erg gering. We hebben de afgelopen dagen weinig tot geen water gehad. Dit water hebben we het hardst nodig om het toilet door te spoelen, te koken, te douchen, om de afwas te doen en om onze kleding te wassen met de hand. Op dit moment wassen we ons zelf met emmers water. Ook hebben we 2 regentonnen waar we water uit kunnen halen. Ze hebben sinds dit jaar wel een douchekop gemaakt, maar deze werkt eigenlijk bijna nooit. Eerst hadden we 3 emmers water per persoon, maar dit werd al gauw verlaagd naar een halve emmer water per persoon. Toen ik nog in Nederland was en hoorde dat ze hier geen warm water hadden, hoopte ik maar dat ik aan het koude water ging wennen, maar met dit warme weer heb je zeker geen warm water nodig! Het is van mei tot september regenseizoen in Ghana. Ik ben blij als het regent, want dan hebben we weer water. Echter heeft dat ook z’n nadelen, want wanneer het regent, hebben we geen stroom, en aangezien het om 17:30 uur al donker begint te worden, kan dit best vervelend zijn. Dan komen de waxinelichtjes en hoofdlampjes goed van pas!
Al gauw hadden we in Hohoe een mooi luxe zwembad ontdekt waar we woensdag heen zijn geweest. Toen we aankwamen, vertelde ze dat het zwembad dicht was omdat de badmeester er vandaag niet was. Ze hebben speciaal voor ons het zwembad geopend en we hadden gewoon eigenlijk een soort van privézwembad, super gaaf! Voor ons was het zwembad best goedkoop, namelijk 10 Ghana cedi (2,50), wat voor een gemiddelde Ghanees best veel is. We hebben lekker genoten van de dag en nog even van onze vakantie!
En nu we toch nog even vakantie hebben, zijn we donderdag naar de waterval geweest, genaamd Wli. Dit ligt aan de grens van Togo, een buurland van Ghana. Dit is ongeveer 3 kwartier rijden vanaf Golokuati. Toen we eenmaal aankwamen, moesten we nog 3 kwartier lopen door de jungle voordat we überhaupt bij de waterval zouden zijn. Maar dit was zeker de moeite waard! De omgeving en de jungle is zo mooi. Je geniet van alles om je heen. Ik heb zelfs een cacaoboom gezien! Toen we bij de waterval aankwamen, zagen we het schitterende uitzicht. Rondom de waterval vlogen talloze vleermuizen en er waren veel zeldzame vlinders. Een heel erg mooi gezicht! We hebben er van genoten! (Helaas laden de foto's niet, ik stuur de foto's via Whatsapp naar mama).
Het is inmiddels zondagmiddag wanneer ik dit op mijn blog plaats, de jurkjes waren afgelopen donderdag nog niet klaar, maar komen als het goed vanmiddag om 14:00 uur binnen. Morgen begint mijn eerste stagedag. Ik vind het best spannend! Ik ben benieuwd hoe mijn eerste stage week verloopt! Ik vertel jullie gauw meer! Tot de volgende keer!
Liefs,
Ilse
De eerste 2 dagen!
De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan. Even rustig de koffers uitruimen en bijkomen van de reis. Het is erg wennen aan de cultuur en ik moet vooral wennen aan de warmte. Je bent continue bezweet. Om 15:00 uur zijn we door onze begeleider opgehaald en zijn we naar de markt gelopen om deze te verkennen en om de buurtbewoners te leren kennen. Ik had me de markt voorgesteld als allerlei kraampjes waar je vooral fruit en groente kan kopen. Hier in Golakuati bestaat de markt uit huisjes waar je eten en drinken kunt kopen. Op dit moment kun je weinig fruit kopen in Golokuati, maar wel veel groente. De voornaamste huisdieren van de bewoners zijn geiten, kippen en schapen. Het lekkerste vlees vinden ze geitenvlees. Het grappige is dat deze dieren de gehele dag rond lopen door het dorp en dat ze op een bepaald tijdstip zelf of in de kudde naar huis rennen. Dit hebben de bewoners aangeleerd aan hun dieren. Als je over de markt aan het rondlopen bent, zie je opeens een kudde schapen de straat (zandpaden) over rennen.
Zondag ochtend om 07:00 uur zijn we naar de eerste kerkdienst geweest. Er was een afscheidsmis van mrs. Dorche. Mrs. is een Nederlandse vrouw van 84 jaar en werkt al 45 jaar in Golokuati als vrijwilligster voor allerlei stichtingen. Ze woont langs onze begeleider. Mrs. Dorche heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat er in Golokuati waterleidingen zijn aangelegd. De mis duurde 3,5 uur! Dit is vergeleken met Nederland erg lang. Ik vond het opgegeven moment ook best lang duren, maar het was zeker de moeite waard. Het is een christelijke kerk en het was erg druk. Er zijn net als in Nederland banken in de kerk. Het koor zit links voor op de banken. De kinderen worden apart gezet rechts voorin op de banken in de kerk. Er zit een vrouw bij de kinderen die zorgt voor de orde. Wanneer er een kind niet luistert of te druk is, wordt hij/zij teruggebracht naar de moeder en krijgt het kind een corrigerende tik. In de kerk wordt veel gezongen en iedereen is vrolijk. De vrouwen dansen met een klein stoffen lapje. Ik kon de pastor bijna niet verstaan, enkele Engelse woorden vanwege het Ghanese accent, maar dat nam de gezelligheid niet af. Tijdens de dienst kun je 2 donaties geven, 1 donatie is voor de pastor zodat hij rond kan komen, de 2de donatie is voor het onderhouden van de kerk. Omdat het een christelijke kerk is, is het net als in Nederland heel gewoon dat je een hosty krijgt als je de communie hebt gedaan. Je bent geen communiekant meer als je gescheiden bent. Ook als je samen woont, maar niet getrouwd bent, ben je geen communiekant meer.
In de middag hebben we met de meiden de was gewassen met de hand. Het was wel grappig, want we hebben alleen de was gewassen van de meiden en we zijn hier nu 3 dagen, en er waren 3 waslijnen vol was gespannen met was en we hebben zelf nog een extra waslijn gespannen, terwijl de buren maar een halve waslijn nodig hadden. De buren zijn erg gastvrij en als er iets is, dan worden we meteen geholpen! Ook kunnen we altijd om advies vragen, bijvoorbeeld met het koken of bij het wassen van de kleding. De buurkindjes zijn erg nieuwsgierig, maar ook verlegen. Wij moeten het ijs breken om contact te maken. Ze beginnen ons te leren kennen en ze willen graag bij je op schoot zitten. Ook vinden ze ballonnen en de telefoon erg interessant, vooral de snapchatfilter waar ze zichzelf kunnen zien.
Ook is er ’s middags iemand langs gekomen om de kleding op te meten die we in het ziekenhuis gaan dragen. Dit zijn jurkjes die op maat gemaakt worden. De jurkjes zijn als het goed is donderdag klaar. We kunnen maandag beginnen met stage. Eigenlijk zouden we vandaag beginnen met stage, maar het is in het ziekenhuis heel belangrijk dat we de juiste kleding voorschriften dragen.
Ik zit nu op een zandheuvel en heb toevallig bereik. Je probeert te profiteren van al het internet dat je hebt haha. Vandaar deze snelle post. Tot snel!
We zijn aangekomen!!
Lieve allemaal,
Afgelopen vrijdag ochtend om 04:20 uur (in Nederland 06:20 uur) zijn we aangekomen in Accra, de hoofdstad van Ghana. De reis is goed verlopen ondanks de enorme druk aan de oren. Toen we van het vliegveld naar buiten liepen, was dit een enorme klap van warmte. Het is hier in Accra 34 graden in de nacht, een groot verschil met Nederland waar het gister nog maar 3 graden in de nacht was. Eenmaal buiten werd ons van alle kanten hulp aangeboden door Ghanezen die ons wilde helpen. Als je eenmaal de hulp aanvaart, kom je er niet meer vanaf en moet je er voor betalen. Dit hebben we dus niet gedaan. Mrs. Mawutor (onze buurvrouw) heeft ons met Mozus (de taxichauffeur) opgehaald op het vliegveld. We zijn met een taxibusje opgehaald en zijn naar het hotel van de tante van mrs. Mawutor gereden om te ontbijten omdat de markt en winkels in Accra pas om 09:00 uur open zijn.
Tijdens de rit naar het hotel zag ik al veel mensen die wakker zijn en lopen op straat (05:30 uur), wat je in Nederland niet snel zult zien. Daarnaast zag ik 8 kinderen liggen op een doek naast de straat die lagen te slapen. Een gezinnetje had een paar dakplaten aan elkaar verbonden die eronder lagen te slapen. Dan besef je dat je in Nederland zoveel meer hebt dan alleen een doek of een paar dakplaten.
Eenmaal bij het hotel, zijn de mensen erg vriendelijk en gastvrij. De tante en familie van Mrs. Mawutor geven ons een rechterhand en stellen zich voor. Steeds als er iemand voorbij komt, groeten ze ons met een lach. We krijgen een dienblad aangeboden met plastic zakjes water erop. Ik keek naar Britt en ik denk; ‘wat moeten we met deze zakjes water’. Hier in Ghana is het heel gewoon om uit een zakje water te drinken in plaats van een flesje water. Je bijt een gaatje in het plastic, en je drinkt eruit. Als ontbijt krijgen we 2 geroosterde boterhammen met zoete boter ertussen. Daarnaast krijgen we een gebakken ei die je over het geroosterde brood heen kan leggen. Het is belangrijk dat je met je rechterhand eet. Dit is soms even lastig, omdat je in Nederland gewend bent om met 2 handen te eten. De tante van Mrs. Mawutor zette ook een grote pan gekookt water op tafel. We moesten met een mok water uit de pan halen en in onze mok schenken. Hier konden we met zakjes, thee of koffie maken.
Na het ontbijt zijn we naar het centrum gereden om geld om te wisselen en een internetkaart aan te schaffen. Je kunt per maand internet kopen. Je moet immers wel bereik hebben.. 1 Cedi is ongeveer 0,25 eurocent. Daarna zijn we naar de supermarkt geweest om de hoogst nodige boodschappen te kopen die we niet op de markt kunnen kopen en de boodschappen voor de eerste 2 dagen. Je moet er wel rekening mee houden dat je nog 4 uur moet reizen..
Na de boodschappen zijn we richting Golokuati gereden met het taxibusje. Alle tijd dat wij aan het ontbijten waren of wanneer we boodschappen gingen doen, bleef Mozus de taxichauffeur bij de taxi zodat er niks kon gebeuren. En we zijn best lang weggeweest.. Het is 4 uur rijden naar Golokuati. Dit was een lange en vermoeide rit. Vooral met 37 graden overdag zonder airco. Er is zoveel om je heen te zien. Je wilt het allemaal onthouden, er zijn zoveel eerste indrukken! Maar dat kun je niet, omdat het zoveel is. Er zijn bijvoorbeeld heel veel winkeltjes langs de kant van de ‘hoofdweg’ (wat bij ons de snelweg is). Je mag hier 100 en het is heel gewoon dat mensen op de weg lopen waar je mag rijden met een hoge snelheid. Iedereen rijdt kriskras door elkaar. Als je even stilstaat met het busje, omdat je niet verder kunt, komen de mensen meteen naar je toe gelopen met hun spullen op hun hoofd om deze te verkopen. Dan moet je goed je ramen sluiten, anders gaan ze naar binnen hangen. Ook hebben we veel kippen, koeien, geiten en een paar apen langs de kant van de weg gezien. De wegen zijn niet allemaal even goed als in Nederland. Je hebt veel kuilen in de weg en zandwegen.
Eindelijk zijn we aangekomen in Golokuati. We worden meteen begroet door de buurkindjes die voor de deur aan het wachten zijn. Achter ons hebben heeft ook een studentengroep gewoond die een dag eerder is vertrokken. 50 meter verderop woont onze begeleider Alloy. Hij is een Nederlandse vrijwilliger. We zijn hier ’s avonds uitgenodigd om te eten. Het eten was erg lekker, we hebben rijst met tomatensaus op, salade en watermeloen.
Na het diner zijn we naar bed gegaan. Het was een vermoeide eerste dag!
Tot de volgende keer! Mits internet dit toelaat, ik heb hier namelijk bijna tot geen verbinding.
Liefs,
Ilse
Inpakken en afscheid nemen!
Lieve allemaal,
Morgen is het zover! Ik vlieg voor 3 maanden naar Ghana toe. We vliegen om 17:50 uur vanuit Schiphol in Amsterdam en komen om 20:30 uur aan in Casablanca, Marokko. Hier hebben we een tussenstop van 4 uur en 20 minuten en vliegen vervolgens om 00:50 uur richting Accra, de hoofdstad van Ghana en landen om 04:20 uur. In Ghana is het 2 uur eerder dan in Nederland.
Het is erg spannend! Ik moet nog niet denken aan volgende week, als ik er al een week ben, maar ik wil het lekker op me af laten komen en genieten van alles wat me te wachten staat! Ik besef dat afscheid nemen niet mijn beste ding is. Afgelopen weekend heb ik een leuk weekend gehad met de nichtjes Jacobs en zijn we uit geweest in Amsterdam, maandag heb ik een leuk afscheidsavondje gehad voor familie en vrienden en gister heb ik nog een gezellig avondje gehad met vriendinnen.
Ik heb de voorbereidingen wel een beetje onderschat. Ik had niet verwacht dat ik zoveel dingen moest regelen voordat ik überhaupt naar Ghana kan gaan. Er wordt ons wel verteld dat er veel voorbereidingen zijn, maar wat is veel en wat moet ik voorbereiden. Ik ben er achter gekomen dat het lastig te combineren is met school! Maar uiteindelijk heb ik alles tot nu toe gehaald op school! (Ik moet nog een paar examens terugkrijgen). Er waren veel voorbereidingen, zoals de reis boeken, vaccinaties halen en medicatie kopen, een visum aanvragen en ophalen bij de ambassade in Den Haag, de Ov-kaart omzetten, een uitwonende beurs aanvragen, een creditcard aanvragen en de bankpas omzetten, je verdiepen in het land, wat kan ik het best meenemen en wat kan ik beter thuislaten (katoenen kleding is bijvoorbeeld makkelijk te wassen met de hand) etc.
Ik heb super veel medische spullen en zelfs voetbaltunetjes van de voetbalvereniging in Ewijk gekregen voor de ziekenhuizen daar waar ik enorm blij mee ben! Deze spullen hebben we onderling verdeeld. Helaas konden we niet alle spullen meenemen…
We hebben maar liefst 2000 euro opgehaald van de donaties!! Dat is enorm veel en ook hier zijn we heel blij mee! We bekijken daar in het ziekenhuis wat ze nodig hebben en besteden dit geld hier aan. Dit laat ik tegen die tijd zeker weten!
Gister heb ik de laatste spulletjes gehaald en mijn koffer en backpack ingepakt. Morgen vertrek ik met papa, mama, Ruud en Tjeu om 12:15 uur richting Schiphol en wordt mijn reis vervolgd!!
Ik vind het leuk als jullie mijn blog lezen en laat gerust een berichtje achter!
Veel liefs,
Ilse
Welkom op mijn reisblog!
Lieve allemaal,
Welkom om mijn reisblog!
Vanaf 27 april ga ik met zeven medeleerlingen tien weken stage lopen in Ghana. Ik woon met zeven medeleerlingen in een huis in het dorpje Golokuati. Dit is ongeveer 3-4 uur reiden met de trotro (taxi) vanuit Accra, waar het vliegveld ligt. Er zijn twee ziekenhuizen waar ieder vier leerlingen heen gaan. Ik ga stage lopen in het Healthcare Service ziekenhuis in Hohoe. Dit is een kinderziekenhuis. Ik loop met Marit, Ruth en Britt stage in dit ziekenhuis. Marit is mijn maatje. Dit wil zeggen dat wij altijd samen zijn in het ziekenhuis. Er zijn verschillende afdelingen in dit ziekenhuis en om de twee weken mogen we naar een andere afdeling om nieuwe ervaringen op te doen.
De eerste vijf weken hebben we stage, daarna hebben we een week vakantie en het plan is om dan een week op safari te gaan met z'n alle. Na onze week vakantie hebben we weer vijf weken stage en 7 juli is de stageperiode voorbij. Daarna gaan we twee weken backpacken door Ghana met z'n alle. 22 juli tref ik mama en haar vriendin Jacqueline in Kumasi, de tweede stad van Ghana. Zij komen mij opzoeken en ik reis met hun verder tot 29 juli. Dan vlieg ik terug naar huis.
Leuk dat je met me meereist!
Liefs,
Ilse
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Ilse