Lieve allemaal,

Maandag heb ik mijn eerste stage dag gehad. Om 06:45 uur werden Marit, Ruth, Britt en ik opgehaald en om 07:30 uur moesten we beginnen. Toen we eenmaal bij het ziekenhuis waren aangekomen, moesten we 'even' wachten, dit werd ons verteld. Uiteindelijk hebben we 3,5 uur gewacht in een zaal waar we konden zitten tot dat we te horen kregen naar welke afdeling we mochten. Om 11:00 uur kregen we te horen dat we naar de vrouwenafdeling mochten (female ward). We hebben afgesproken dat we iedere week naar een andere afdeling mogen om zo overal kennis en ervaring op te doen. De female ward is een rustige afdeling. Het is niet zoals in Nederland dat je constant bezig bent. Op deze afdeling hebben ze 3 kamers, namelijk een kamer waar vrouwen liggen die geopereerd zijn, een kamer waar vrouwen liggen met een medische reden en een isolatiekamer. Hier ligt op dit moment niemand in. In totaal staan er 29 bedden. Er zijn 3 bezoektijden op de afdeling, namelijk 's ochtends van 05:00-06:00 uur, in de middag van 12:00-12:30 uur en eind van de middag van 16:00-17:30 uur. Tijdens de bezoek tijden verzorgd de familie de patiënt.

Eenmaal op de afdeling hebben we kennis gemaakt met de vriendelijke verpleegkundige. De meeste verpleegkundige spreken half Ghanees en half Engels, waardoor je vaak niet begrijpt wat ze vertellen. Voordat ik naar Ghana ging, werd ons verteld dat wanneer je op stage bent, je veel initiatief moet nemen en dat bijna alles vanuit je zelf moet komen. Dit heb ik wel gemerkt, want je word nergens bij betrokken. Je moet elke keer opnieuw vragen of dat je mee mag kijken en je moet vooral doorvragen, want doordat de verpleegkundige ons moeilijk kunnen verstaan, geven ze maar korte antwoorden.. Wanneer je dit vraagt, mag je gelukkig altijd meekijken en doen de verpleegkundige ook heel vriendelijk, maar je moet echt zelf initiatief tonen, want anders zit je letterlijk de hele dienst op het bankje. Hierdoor voel ik me soms best ongemakkelijk, maar als je het van een positieve kant bekijkt, dan is het een goed leerdoel.

Wanneer je om 07:30 uur begint, krijg je eerst de overdracht van de nachtdienst. Ik heb tot nu toe niet veel van de overdracht begrepen, omdat ik erg aan de taal moet wennen, maar ik hoop dat dit nog komt. Na de overdracht ga je de bedden opmaken en poetsen. Je verleent geen basiszorg (je hoeft de patiënt niet te wassen en niet aan te kleden) zoals je in Nederland meestal doet, maar de familie verzorgd de patiënt. Na het poetsen loop je mee met de verpleegkundige die de patiënten langsgaat om de eerste observaties op te schrijven. Je meet meteen de vitale functies van iedere patiënt. Dit houd in dat je de bloeddruk, de pols en de temperatuur meet en opschrijft. Deze gegevens worden genoteerd in een handgeschreven grafiek. De vitale functies worden bij iedere patiënt om de 4 uur gemeten. Op deze afdeling hebben ze een elektrische bloeddrukmeter wat erg handig is. De temperatuur wordt gemeten door een thermometer onder de oksel te houden. Nadat dit is gebeurd, komt de art langs om de patiënten persoonlijk te vragen hoe het gaat en of er bijzonderheden zijn. Deze noteert hij. Ik merk heel goed dat de arts er echt voor de patiënt is en inlevingsvermogen toont en dat hij de tijd neemt voor de patiënt. Ik vind het fijn als de arts er is, want hij toont interesse in ons en vraagt door. We kunnen hem alles vragen en hij kan ons precies de ziektebeelden in het Engels uitleggen van de patiënten wat ik erg interessant vind. Wanneer je dit vraagt aan de verpleegkundige, weten zij vaak niet welk ziektebeeld de patiënt heeft en geven ze het dossier in onze handen zodat we zelf kunnen kijken. Ze vinden het lastig om dit aan ons uit te leggen vanwege gebrek aan kennis. Een nadeel is dat je de handschriften van de handgeschreven dossiers nauwelijks kunt lezen.

Er liggen verschillende vrouwen op de afdeling met totaal verschillende ziektebeelden. Dit vind ik juist interessant, want zo kun je je in elk ziektebeeld verdiepen. Voorbeelden van verschillende ziektebeelden die voorkomen zijn: aandoeningen aan de nieren, hypertensie (hoge bloeddruk), diabetes mellitus, dehydratie (uitdroging), HIV (voorstadium aids) = dit wordt in Ghana RVI genoemd om discriminatie te voorkomen, een vrouw heeft ernstige brandwonden opgelopen vanwege een gasexplosie, ernstige anemie (bloed armoede), CVA (herseninfarct of hersenbloeding), malaria, hartfalen en verschillende infecties en bijbehorende complicaties die voorkomen bij de ziektebeelden.

Ik heb nu al gemerkt dat er heel veel verschillen zijn tussen de zorg die verleend wordt in Nederland en Ghana. In Nederland houden we alle informatie bij via een computer. Ook alle gegevens van de patiënten staan geregistreerd op de computer. In het ziekenhuis waar ik stage loop worden alle gegevens, zoals je het in Nederland 'ouderwets' zou noemen bijgehouden in boeken, alles is met de hand geschreven. En dat zijn een hoop boekwerken! Geld is heel belangrijk in dit ziekenhuis. Wanneer je geen geld hebt, hoef je ook niet langs te komen en wordt je ook niet geholpen. Er ligt hier een mevrouw op de afdeling die dringend een nieuw antibioticum nodig heeft, maar dit niet kan betalen. Nu probeert de familie er toch nog alles aan te doen om het geld bij elkaar te rapen, en dan praat je over 30 Ghana Cedi (7,50 euro).

Ook qua verpleegtechnische handelingen gaat het hier heel anders. Wanneer je een infuus in Nederland aanlegt, probeer je het als het 1 keer niet lukt, een 2de keer. Maar als het de 2de keer ook niet lukt om een infuus aan te leggen, vraag je een andere collega en daarna de arts mits het niet lukt. Toen ik voor de eerste keer mee keek met een verpleegkundige in het ziekenhuis, zag ik dat ze na de 8ste keer mis prikken pas de arts ging halen, en het prikken ging niet voorzichtig. Ook merk ik dat er geen contact is tussen de patiënt en de zorgverlener als je een handeling uitvoert. Een stuwband die je om je arm krijgt wanneer je iemand bloed prikt, is hier een infuusslang. De huid van een donkere man/vrouw is stugger dan van een blanke man/vrouw, dus het is lastiger om bloed te prikken. Ook heb ik gezien dat wanneer je een katheter aanlegt, dit totaal niet steriel gebeurt. Je trekt wel steriele handschoenen aan, maar vervolgens leg je dan pas alle spullen klaar. Het best is om een katheter steriel in te brengen om complicaties, zoals een blaasontsteking te voorkomen.

Dit was mijn eerste stage week op de female ward! Vanaf maandag gaan Marit en ik naar de volgende afdeling, namelijk de Emergency ward (spoedeisende hulp). Ik laat jullie gauw meer weten!

Liefs,

Ilse