Een terugblik op alles..

Lieve allemaal,

Ik ga op reis en ik neem mee!! Eindelijk is het zover! Vanaf morgen gaat onze reis beginnen. Dan ga ik 10 dagen reizen met de groep langs de kust van Ghana. We reizen als eerst naar Ada. Hier blijven we een paar dagen en vervolgens kijken we vanaf daar verder. 21 juli ga ik mama en Jacqueline ophalen op het vliegveld in de hoofdstad Accra om vervolgens met hun 9 dagen door Ghana te reizen.

Wat is de tijd snel gegaan! Ik heb het onwijs naar m'n zin gehad. Mijn twee grootste angsten.. Heimwee en m'n Engels. Ik was nooit langer dan 12 dagen van huis weggeweest, dus ik had geen idee wat me te wachten stond. Het is heel fijn dat je je erop kunt instellen. Je moet er niet te veel bij nadenken, maar het lekker op je af laten komen. Tuurlijk denk je wel eens aan thuis, dat doet iedereen en is heel normaal. Het is ook niet goed als je het niet doet. Ik verheugde me er iedere zondag weer op om m'n kalender om te draaien die ik van de buurt gekregen heb. 'Weer een week voorbij' dacht ik dan. Ik verheug me erop iedereen weer te zien. En wat betreft mijn Engels.. Ik heb Engels gehad op de middelbare school en op deze opleiding, ik heb bijles gevolgd etc. Maar voor mijn gevoel kwam ik geen stap vooruit. Ik heb hier mijn Engels beter ontwikkeld, je kunt niet anders dan Engels spreken, je moet wel, anders kom je nergens. Ik heb zelfs complimenten gekregen dat ik me goed verstaanbaar kan maken en als ik niet op het juiste woord kom, kom je er altijd wel met een omweg. (Niet dat ik nu vloeiend Engels kan spreken).

Verder als je hier voor de eerste keer komt, gaat er een hele andere wereld voor je open! Er komen allerlei indrukken op je af die je graag wilt delen, maar het zijn er zoveel! Het is niet op een foto vast te leggen en je maakt het pas echt mee, als je hier bent. Alles is anders dan in Nederland. Je moet het op je af laten komen en open staan voor alles wat je te wachten staat. Ik heb genoten van alles, de natuur, de reizen, de leuke activiteiten, de mensen, de dieren.. Alles! Het is haast niet te vergelijken met Nederland. Het klimaat, het weer, de omgang van mensen en de grote cultuurshock. Je hoeft je nergens druk om te maken, je hebt geen stress, geen verplichtingen die je in Nederland wel hebt, geen druk die op je ligt. De mensen zijn hier heel relaxt. 'Don't worry, feel free and be yourself' wordt er tegen ons verteld. Ik ga dadelijk nog heimwee krijgen naar deze plek, want zoals ik in mijn eerste blog omschreef, ben ik niet zo goed in afscheid nemen. Ik zou iedereen aanraden om naar dit prachtige land te gaan!

Op stage was het in het begin heel erg wennen. In de eerste week dacht ik: 'waar ben ik in hemelsnaam beland.' Er zijn grote verschillen met de werkomstandigheden en met de omgang van patiënten. De mensen zijn veel harder en directer. In Nederland ren je achter iedereen aan en je moet doorwerken om alles op tijd af te krijgen. Hier is het heel normaal dat je uren aan het wachten bent tot dat je iets kan doen. Wanneer er dan iets te doen is, is het wel erg nuttig en leerzaam. Het scheelt ook veel dat de familie voor de patiënt de basiszorg verleent (patiënt wast, eten en drinken meebrengt etc.) wat in Nederland de zorgverleners doen. Het is heel belangrijk dat je initiatief blijft nemen bij alles wat er gaat gebeuren, je moet jezelf er echt bij blijven betrekken en aangeven wat je wel en niet wilt (grenzen stellen). Bovendien leer je hier veel geduld op bouwen. Het was altijd erg gezellig met de collega's. Ze zijn nieuwsgierig naar je verhalen en willen van alles over je weten. Je leert alle verpleegtechnische handelingen op een manier zoals het juist nooit zou mogen op school. Overal wordt geïmproviseerd, omdat de materialen er niet zijn. Maar dan nog komt het meestal goed. Althans, ik heb niet meegemaakt dat het niet goed ging. 'Zo kan het ook!' denk ik dan. Ik heb prachtige ervaringen op gedaan en dingen mogen zien en beleven waar je in Nederland gespecialiseerd in moet zijn.

En nu.. Het geld wat we opgehaald hebben van de donaties! Maar liefst 2000 euro hadden we opgehaald voor beide ziekenhuizen. Afgelopen dinsdag hebben we de spullen die we gekocht hebben van de donaties gepresenteerd aan het ziekenhuis. Met dank aan jullie, hebben wij heel veel mooie dingen kunnen kopen! Omdat het best een groot ziekenhuis is, hebben wij gekeken naar de spullen die ze in het ziekenhuis echt nodig hadden en/of aan vervanging toe waren. Ook hebben we gevraagd aan het hoofd van het ziekenhuis waar zij voor aan het sparen waren. In het ziekenhuis waar wij stage lopen in Hohoe hebben ze de Children Ward (Kinder Afdeling) pas gerenoveerd en vernieuwd. Het is een hele mooie afdeling geworden. Echter misten ze een speelkamer en een receptie. Hier zijn ze al jaren voor aan het sparen, maar ze hadden steeds het geld er niet voor. Kindjes speelde met kleine plastic stoelen en liepen achter elkaar aan. Wij hebben ervoor gekozen om zelf een gloednieuwe speelkamer in te richten. Hier kunnen wij het ziekenhuis echt mee helpen. We hebben speelmatten gekocht, een tafeltje met vier stoeltjes, leesboekjes, kleurboekjes met stiftjes en waskrijtjes, een bal, een fietsje, een wipwap, kleurrijke kisten (plastic bakken) die je op elkaar kunt stapelen voor de opslag van het speelgoed, knuffels, een kinderpiano, een speeltractor, een speel bus, een kinderbezem, speelballen en kinderposters voor aan de muur (met verschillende soorten fruit en de getallen 1 t/m 20) en nog veel meer speelgoed!

Ook hebben we een gloednieuwe receptie laten bouwen voor de Children Ward! Dit stond al heel lang op het verlanglijstje van het ziekenhuis. Het is een hele mooie, luxe, houten receptie geworden en zelfs onze namen staan erop geschilderd als aandenken, wat super gaaf is! 'Donated by 2017 students from ROC Nijmegen, Netherlands' en dan onze voor- en achternamen. 'Hier kunnen we de eerst komende 30-40 jaar mee vooruit!', vertelde ze ons trots. Een hele mooie aandenken. Daarnaast zagen wij dat de rolstoelen aan vervanging toe waren.. Sommige rolstoelen hadden geen banden of geen zitvlak meer.. We hebben daarom twee nieuwe rolstoelen gekocht voor in het ziekenhuis. We hebben de gedoneerde spullen gepresenteerd aan de afdeling en hoofden van het ziekenhuis. Ook verschillende artsen waren aanwezig. Iedereen is trots en heel erg blij met alle donaties! Wij zijn de eerste groep met zulke grote donaties aan het ziekenhuis. We hebben zelfs een klein cadeautje gekregen als dankbaarheid. (de foto's van de gedoneerde spullen staan op facebook). De andere groep die in het ziekenhuis in Kpando stage gelopen hebben, hebben van het gedoneerde geld 2 medicijnkarren gekocht, 3 elektrische bloeddrukmeters voor volwassenen, 1 elektrische bloeddrukmeter voor kinderen, 2 thermometers (een soort pistool dat je tegen het voorhoofd van de patiënt houdt, dan druk je op een knopje en zo wordt de temperatuur gelaserd) en 1 saturatiemeter. Zonder jullie hulp was dit niet mogelijk geweest!! Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken!

Kortom, het waren 10 leuke, interessante en leerzame weken waar we veel beleefd hebben! Een hele ervaring! Bijzonder en indrukwekkend om dit allemaal mee te mogen maken. Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen van mijn blog. Ik vind het leuk om te zien dat zoveel mensen mijn verhalen lezen. Ook krijg ik erg leuke reacties wat leuk is om terug te horen! Tot snel!

Veel liefs,

Ilse

Mijn laatste week stage op de Labour Ward!!

Waaw!! Wat een bijzondere afdeling is dit!! Ik heb maar liefst 4 bevallingen mogen bewonderen, 2 keizersneeën en 1 sterilisatie! Ik heb zoveel gezien en geleerd op deze afdeling! Hier ben ik echt voor naar Ghana gekomen! Alleen moest ik in het begin wel even wennen... Bij de eerste 2 bevallingen die ik zag, kreeg ik het spaansbenauwd! Bij de derde bevalling ging het beter, zolang ik op een stoel zat. Ik vind het leuk om me te verdiepen in de verrichte onderzoeken die gedaan moeten worden en de baby'tjes die geboren worden zo lief en schattig! Prachtig en indrukwekkend om dit allemaal mee te mogen maken!

Ik begin bij woensdag 28 juni. Tijdens mijn eerste stage dag op de Labour Ward (Verloskunde Afdeling) heb ik al veel mogen zien en beleven. Ik heb maar liefst 2 bevallingen gezien die dag. Ik heb een vrouw mogen voorbereiden op een keizersnee door haar te katheteriseren. Dit had ik nog nooit eerder gedaan. Eigenlijk kan ik het geen katheteriseren noemen, want het is totaal niet te vergelijken met hoe ik het op school geleerd heb. De katheter wordt niet steriel ingebracht en er wordt geen verdoving toegepast, maar ik pas me aan op deze manier van werken en ik heb eigenlijk ook nog niet gezien dat er complicaties optraden. Soms denk ik dat we in Nederland iets té oplettend zijn bij alles. Er zijn twee zalen op de Labour Ward. In deze twee zalen liggen vrouwen die nog moeten bevallen. Er staan in totaal 14 bedden. Afgelopen week lagen er 10 vrouwen. 1 meisje die voor het eerst gaat bevallen is 15 jaar en 2 zijn er 16 jaar. Heel erg jong. Ik heb gevraagd of dat ze een vriend hadden en gelukkig knikte ze alle 3 ja. Ook de familie staat achter de vrouwen om de aanstaande baby mee te verzorgen als hij/zij geboren wordt, wat erg fijn is. Er werd me verteld dat het een ongelukje was. In dit land kennen ze geen abortus en er wordt ook niet over gesproken. Daarnaast is er een bevallingskamer. Hier staan drie bedden naast elkaar met gordijntjes ertussen. Tijdens de bevalling is de man of familie er niet bij. Zij komen na de bevalling. Voor mijn gevoel is er weinig privacy. Je kunt zo langs de gordijntjes opkijken en je kunt alles meekrijgen over wat er gezegd wordt. Die dag stond er een sterilisatie gepland! Een vrouw was die nacht bevallen van haar derde kindje, een jongetje. Ze wilde die dag gesteriliseerd worden op vrijwillige keuze en ze werd voorbereid op de operatie. Ruth, Marit en ik mochten meekijken. Iedereen stond klaar, de vrouw was al lokaal verdoofd. Maar uiteindelijk besloten ze de operatie niet door te laten gaan, omdat de vrouw net was bevallen en veel te veel pijn aan gaf. Ze had de kracht er niet voor om deze operatie aan te gaan, wat logisch is, want je bent net bevallen. Ze dachten dat ze het niet zou redden..

Toen we terug kwamen op de afdeling, riepen ze naar ons dat er een bevalling begon. Er werd een infuus geprikt. Deze krijg je altijd, want stel dat er iets tijdens de bevalling gebeurt, kunnen ze meteen ingrijpen. Mij viel het op dat tijdens de bevalling, de vrouw plat op de rug ligt. Hierdoor kunnen er complicaties optreden, zoals het vena cava syndroom. Doordat je op je rug ligt, drukt het gewicht van de baarmoeder precies op de onderste holle ader, waardoor er te weinig bloed naar je hersenen en hart kan stromen. Er kan een licht zuurstoftekort ontstaan door een plotselinge bloeddrukdaling. Om dit te voorkomen kun je de hoofdsteun van de vrouw hoger zetten of je kunt een kussentje in de linker- of rechterzij leggen. De pijn die de vrouwen hebben voor het persen begint is soms niet om aan te zien. Ze kreunen en schreeuwen van de pijn. Ze hebben een enorme bewegingsdrang en zwaaien met armen en benen de lucht in. Ze weten niet wat de beste houding is, omdat ze alleen maar pijn hebben. Ik vond het akelig om te zien en heb echt met de vrouwen te doen, zoveel pijn! Dan is het fijn om even de hand van de vrouw vast te houden en bij haar te zijn. Eenmaal wanneer de vrouw gaat persen, is de baby er zo uit. Dan ben je heel blij dat het baby'tje eruit is, de vrouw geen pijn meer heeft en dat ze kan gaan rusten. Een jongetje werd er geboren! Achteraf denk je alleen maar aan het mooie wondertje dat er is geboren waar je enorm trots op bent!!

De 2de bevalling die ik mocht bewonderen kwam vlak na de eerste bevalling die ik gezien had. Bij deze bevalling werd er ook een jongetje geboren. Beide baby's hadden gepoept in het vruchtwater. Dit wordt meconium genoemd, oftewel eerste ontlasting. Dit kan gevaarlijk zijn, omdat de baby kan stikken. Toen de baby geboren was, huilde hij niet, het bleef stil.. Het is belangrijk dat het baby'tje meteen gaat huilen na de bevalling, zodat de longen zich ontplooien en de luchtweg wordt vrijgemaakt. De zorgverleners zogen slijm op met een soort van tuitje om de luchtweg vrij te maken. Uiteindelijk begon het baby'tje te huilen en waren we allemaal opgelucht. Er werd snel en goed gehandeld en de verpleegkundige deden er alles aan om het baby'tje te laten huilen. Wat een teamwork zie je tijdens een bevalling! Schitterend om te zien hoe blij de moeder was. De vader kwam al snel nadat de baby geboren was en ook hij liet een traantje toe.

Aan het einde van de dienst werd ons verteld dat de meeste vrouwen 's nachts bevallen. Dit komt doordat adrenaline weeën afremt. Adrenaline ontstaat door stress en 's nachts voel je je meer ontspannen. Vrouwen zijn dan het kalmst, ze voelen zich veilig en zijn het minst afgeleid. Dit zette ons aan het denken. We waren nieuwsgierig en we vroegen ons af of dat het mogelijk was om ook een nachtdienst mee te mogen draaien om te observeren, om te kijken hoe dit is en om nog meer ervaringen op te doen! Donderdag op vrijdag nacht hebben we een nachtdienst mogen meedraaien. Een normale nachtdienst is hier van 19:30 uur 's avonds tot 10:00 uur 's ochtends. Wij hebben stage gelopen van 22:30 uur tot 06:00 uur. Anders werd het toch wel iets te lang! Ik heb die nacht 2 bevallingen mogen bewonderen waarvan 1 een stuitligging was. Normaal gesproken wordt eerst het hoofdje van de baby geboren. Bij een stuitligging worden eerst de billetjes geboren. Dit kan gevaarlijk zijn, want er kan een zuurstoftekort ontstaan bij de baby. De zwangere vrouw kreeg oxytocine toegediend. Dat is een hormoon dat weeën stimuleert en wordt via een injectie toegediend. Het wordt toegediend als weeën niet sterk genoeg zijn en wordt gebruikt om de bevalling in te leiden. Bij 10 centimeter ontsluiting mag de zwangere vrouw beginnen met persen. Eerder niet!! Anders kan er een ruptuur (scheur) ontstaan tussen de vagina en anus. Het duurde lang voordat het baby'tje eruit was, het hoofdje bleef vastzitten en ik zag dat de moeder uitgeput was. Ze gaf zoveel pijn aan en er werd getrokken en gedaan, maar het hoofdje kwam er niet uit. De tijd begon te dringen.. Het ruggetje van de baby zag er zo klein en verrimpeld uit en ik dacht dat hij het niet ging redden. De spanning steeg enorm, ik kreeg er kippenvel van.. Uiteindelijk kwam toch het hoofdje eruit. Het tweede probleem was dat het baby'tje stil was en niet begon te huilen. Meteen werd er goedgehandeld. De baby werd aan de beademing gelegd, wat best heftig was om voor de eerste keer te zien. Er werd slijm weggezogen. De baby begon na een paar minuutjes zachtjes te huilen. Een ontroerend moment waar we een traantje weg veegde! Wat een kennis en ervaring hebben deze verpleegkundige! Het is heel erg mooi om te zien dat ondanks de baby niet ademt, de verpleegkundige er alles aan doen om het baby'tje te laten huilen! Een heel bijzonder moment om mee te mogen maken!! (Er staat een foto op facebook). Nadat de baby geboren is, wordt de navelstreng afgeklemd en doorgeknipt. Het kindje wordt afgedroogd en in een warme doek gewikkeld. De buik van de vrouw wordt gemasseerd en ondersteunt zodat de placenta en bloedstolsels geboren worden. Het is belangrijk dat de placenta intact is om infecties te voorkomen en om te voorkomen dat er later bloedingen ontstaan. Ook kun je door de placenta te controleren ontdekken of de baby een zuurstoftekort heeft gehad tijdens de geboorte. De baby kreeg vitamine K toegediend. Dit is een intramusculaire injectie (in de spier). Alle baby's krijgen na de geboorte een vitamine K injectie toegediend. De reden hiervan is dat alle baby's geboren worden met een laag vitamine K gehalte. Zij hebben dit nodig om ernstige bloedingen te voorkomen.Bij mijn laatste dienst op de Labour Ward heb ik 2 keizersneeën mogen beleven en 1 sterilisatie! Ik was nieuwsgierig en het leek me heel leerzaam en indrukwekkend! Bij de eerste keizersnee werd er een meisje geboren! De moeder kreeg een keizersnee, omdat de baby te groot was. Toen ze geboren was, zag ik dat ze meconium geloosd had in het vruchtwater. Ze huilde niet en keek blauw. De zorgverleners wisten meteen dat het mis was en grepen snel in. Er stonden zes zorgverleners om de baby heen om haar de beademen. Ze had meconium binnengekregen. Dit is heel gevaarlijk, want hierdoor kan ze stikken! Ik hoorde dat er vruchtwater in de longen bleef zitten terwijl ze de baby aan het beademen waren. Je hoort het dan borrelen. Na zeven minuten begon de baby toch te huilen, gelukkig maar!! De tweede keizersnee kwam vlak na de eerste. Dit was heel erg bijzonder, want er werd een tweeling geboren!! Twee prachtige, lieve, kleine meisjes werden er geboren. Een twee-eiige tweeling, dit betekent twee vruchtzakken en twee navelstrengen. De moeder werd hierna meteen vrijwillig gesteriliseerd. Dit is haar vierde en vijfdje kind. Ik vond het heel leerzaam om een sterilisatie mee te mogen maken en ik had niet verwacht dat de eierstokken en eileider zo klein waren. Ze leggen je precies uit wat er gaat gebeuren wat super fijn is! Bij de operatie wordt de eileider doorgeknipt. Wat ik ook geleerd heb, is dat tijdens het hechten de pezen goed gehecht moeten worden, anders kun je later een hernia krijgen.

Dit was mijn stage op de Labour Ward!! Mijn langste blog ooit tot nu toe! Er is zoveel te vertellen! Haha. Een hele mooie, interessante, leerzame en bijzondere afdeling! Er zal snel een volgende blog volgen dit weekend over de donaties aan het ziekenhuis en onze reis die maandag begint! Mits ik bereik heb. Tot de volgende keer!!

Liefs,

Ilse

Op naar de bergen voor een Outreach!!

Lieve allemaal,

Op naar de bergen!! Afgelopen zondag zijn we met de groep naar Ho gereisd voor onze eerste Outreach die maandag begon. Dit is ongeveer 2 uur reizen vanuit Golokuati. Een Outreach betekent dat we met vrijwilligers, die uit artsen en verpleegkundige bestaan naar de bergen reizen om gratis hulp te verlenen en zorg te bieden aan volwassenen, kinderen en baby's. Maar liefst meer dan 400 mensen! Toen we zondagmiddag aankwamen bij het hotel, keek ik mijn ogen uit! Wat is dit een mooi en luxe hotel!! Er was zelfs een grasveld wat ik al lang niet meer gezien had met mooie palmbomen. Iedereen kreeg een eigen hotelkamer met een 2 persoons bed, luxe sanitaire voorzieningen en de kamer was leuk en met luxe meubeltjes ingericht. Een hotelkamer voor mij alleen, helemaal gratis, betaald door de organisatie! Ik heb voor het eerst na 2 maanden weer warm kunnen douchen!

s' Avonds hadden we een belangrijke vergadering over de Outreach die maandag begon. Ook kregen we uitleg over hoe de dag ging verlopen. Hier kwamen we in contact met belangrijke mensen, zoals de hoofddokter van de hele Volta region (dit gebied is ongeveer net zo groot als heel Nederland), de hoofddokter van Accra (vergelijkbaar met de hoofddokter van Amsterdam) en andere belangrijke doctoren en zelfs 2 mensen van het parlement. Zij behoren tot de elite van Ghana. Een man waarvan ik de naam onthouden heb heet Bedzrah Emma Kwasi. Zij hebben deze organisatie opgezet en wij mochten hier aan deelnemen. Zo gaaf! Zoiets zou je in Nederland niet zomaar mee kunnen maken! Ook hebben we de medische spullen die we vanuit Nederland hebben meegenomen aan deze organisatie gedoneerd. Deze spullen gaan naar een klein ziekenhuis toe die het goed kunnen gebruiken! We hebben uitleg gegeven over de meegebrachte spullen. Het gaat om wondverbandmateriaal, incubatiemateriaal, reanimatiespullen, kathetersets, materialen voor beademing, steriele- en onsteriele handschoenen, burn shields (dit is een '2de huid' bij brandwonden), operatiescharen, kochers en verbandscharen, infuusnaaldjes en materialen om infuzen in te brengen, 200 brillen, stuwbanden (in het ziekenhuis gebruiken ze een infuuslijn in plaats van een stuwband), een stethoscoop en nekbrases. De nekbrases kenden ze hier nog niet! Deze worden gebruikt ter ondersteuning wanneer iemand zijn/haar nek heeft gebroken. Sommige ziekenhuizen hebben er 1 of 2 van, maar komen deze vaak te kort, waardoor de patiënt een grotere kans op overlijden heeft. Iedereen was enthousiast en de organisatie en het ziekenhuis waren erg blij met de meegebrachte medische spullen. Na de vergadering gingen we met z'n alle dineren wat heel gezellig was. Ik vond het een bijzondere en unieke avond!

Maandag morgen moesten we vroeg op werd ons verteld. De wekker ging om 07:00 uur voor het ontbijt. Om 07:45 uur moesten we klaar staan voor vertrek. Uiteindelijk vertrokken we om 10:00 uur (Ghanese tijd). We reden in luxe, grote auto's richting de bergen. De zandwegen werden slechter. Dit merkte je door de vele kuilen en gaten in de weg. We gingen steeds hoger de bergen in. Het uitzicht was prachtig! Uiteindelijk kwamen we aan in het dorpje Kpoeta, waar er al lange wachtrijen stonden bij een school met ouders en hun kinderen. Er waren meer dan 400 mensen aanwezig, een hele hoop! Joep en Jet hebben een presentatie gegeven over malaria en hypertensie (hoge bloeddruk). We kregen door de drukte heen een rondleiding. Er waren 2 lokalen. In 1 lokaal stonden 6 tafels waar artsen en verpleegkundige zaten. Wanneer een patiënt het lokaal binnenkomt, wordt hij/zij begeleidt naar het eerste tafeltje, de administratie. Hier worden de gegevens van de patiënt genoteerd. Daarna worden de vitale functies afgenomen bij de tweede tafel. Dit houdt in dat de temperstuur, de bloeddruk en het gewicht gemeten worden. Nadat de vitale functies zijn afgenomen, loop je naar de derde tafel en ga je in gesprek met de arts. Aan de hand van de klachten en symptomen stelt hij een tijdelijke diagnose. Vervolgens kunnen patiënten doorverwezen worden naar de laatste drie aparte tafels voor onderzoek. Je kunt hier een Hiv-test af laten nemen of een malariatest. Daarnaast kun je doorverwezen worden naar een arts die naar je hart en longen luistert met een stethoscoop. Vervolgens ga je met je gegevens naar het tweede lokaal. Dit is de apotheek en hier kun je medicatie op halen.

De taken werden verdeeld en ik mocht als eerst Hiv-testen afnemen bij patiënten. De Hiv-test was nieuw voor mij en ik wilde dit graag leren. Deze had ik nog nooit afgenomen. Je moet hier uiteraard heel voorzichtig mee zijn. Bij een Hiv-test krijg je net zoals bij een malariatest en bij het controleren van de bloedsuiker een klein prikje in je vinger. Je neemt bloed af en vervolgens neem je het bloed met een pipet op en laat je dit vallen op een apparaatje. Daarna voeg je hier nog 1 druppel van een vloeistof aan toe. Dan wacht je 15 minuten en dan kun je van het apparaatje aflezen of de Hiv-test positief of negatief is. Dit staat aangegeven met 'p' (positive). Uiteindelijk bleken er die dag 2 mensen een Hiv-positieve uitslag te hebben over alle mensen die getest zijn. Het lijkt erg op de afname van een malariatest, wat ik in mijn eerdere blog heb omschreven.

Hierna wisselde we door en mocht ik de vitale functies afnemen. De temperatuur wordt gemeten door een thermometer onder de oksel te houden. De bloeddruk wordt handmatig gemeten. Ik wist niet meer precies hoe ik de bloeddruk handmatig moest meten en wilde dit graag weer onder de knie krijgen! Deze wordt tegenwoordig namelijk vaak elektrisch gemeten. Daarna mocht ik meehelpen in de apotheek. Alles is gratis voor deze mensen, dus ook de medicatie, want alles is gedoneerd. Wanneer mensen een uitslag hebben gekregen waarin staat dat ze niet ziek zijn en wanneer ze toch persé medicatie willen hebben, geven we ze placebo (nep medicijnen zonder werking) of vitamine tabletten. Deze kunnen geen kwaad. Omdat er nog zoveel kinderen te wachten stonden op een malariatest, werd er aan mij gevraagd of dat ik malariatesten wilde afnemen bij deze kinderen. In plaats van te helpen in de apotheek met medicatie uitdelen, mocht ik malariatesten afnemen bij kinderen en baby'tjes. Dit vond ik heel erg leuk en leerzaam om te doen! Het is soms lastig om met de kinderen te communiceren, omdat de meeste geen Engels kunnen. Vaak vinden kinderen en vooral baby'tjes het erg eng om een prikje te krijgen, maar door zelf rustig te blijven, vriendelijk over te komen en lief te glimlachen, probeer ik ze gerust te stellen. Ik heb wel meer dan 150 malariatestjes afgenomen! De kindjes bleven maar komen en er leek geen eind aan te komen! Jammer genoeg waren er een hele hoop testjes malariapositief.

Het was een drukke, leerzame en leuke dag waar ik veel geleerd en gezien heb! Ik voelde me net even een dokter! Heel bijzonder en uniek om dit allemaal mee te mogen maken! Mijn volgende blog zal gaan over de Labour Ward (Verloskunde Afdeling) waar ik nu al veel meegemaakt heb! Ik beschrijf dit apart, want anders wordt m'n blog te lang! Tot de volgende keer!

Liefs,

Ilse

Het Voltameer, donaties aan scholen en Accra!

Afgelopen zaterdag hebben we leuke activiteiten gedaan. Omdat het mooi weer was én omdat we in de buurt van het Voltameer wonen, zijn we met de groep naar Kpando gereisd om met een boot over het mooie, grote Voltameer te varen. Velen mensen leven rondom het Voltameer. Het water in het Voltameer gebruiken de bewoners als sanitair, maar ook als drinkwater. Je ziet kano's aan de kant van het water liggen en er liggen allerlei visnetten in het water. Daarnaast zie je vele eilandjes op het Voltameer en op sommige eilandjes wonen zelfs mensen, waarvan je denkt dat dit onbewoonde eilandjes zijn. Wanneer zij naar het vaste land willen, varen ze daar heen met kano's. Na de boottocht zijn we naar een pottenbakkerij geweest. Ik had het me anders voorgesteld. Ik dacht gewoon aan een winkeltje waar je zelfgemaakte potjes kon kopen, van die potten die ik wel eens in Nederland gemaakt heb, maar het is veel meer dan dat!! Net zoals de houten beeldjes, kun je je van alles bedenken, of ze hebben het staan. Ik heb zoveel mooie dingen gezien!! Te veel om mee te nemen! Ik denk dat mijn koffer straks niet meer dicht past!

Zondag zijn we met onze buurvrouw Mrs. Mawutor die haar eigen stichting heeft naar het dorpje Wli gereisd om onze donaties te geven aan 2 scholen. Dit is ongeveer 1 uur reizen vanuit Golokuati. Hier staan 2 scholen die speciaal voor ons op deze dag op zondag geopend zijn. Toen we aankwamen met de taxi, wist ik niet wat ik zag! Zoveel kinderen!! Zoveel blije en enthousiaste gezichten! Het was een groot feest! Zelfs de fanfare was aanwezig! Aan Jet en mij werd gevraagd om een presentatie te geven aan de kinderen over hygiëne, respect en over de meegenomen donaties in het Engels. Een van mijn leerdoelen hier is om mijn Engels te verbeteren, omdat Engels niet mijn beste vak is, maar aan de andere kant dacht ik: "een presentatie in het Engels, onvoorbereid aan meer dan 500 kinderen!! " Normaal ben ik er weken mee bezig om een Engelse presentatie voor te bereiden en nu moest ik even snel iets bedenken! Achteraf was ik trots op mezelf dat ik samen met Jet de presentatie gegeven had! (foto staat op Facebook).

Vanuit Nederland heb ik voetbaltunetjes van de voetbalvereniging in Ewijk mee mogen nemen en iemand anders uit de groep heeft voetbaltunetjes meegekregen vanuit een andere voetbalvereniging. Ook hebben we allerlei speelgoed meegenomen vanuit Nederland en gedoneerd aan de 2 scholen, zoals potloodjes met puntenslijper, stiften, kleurboekjes, bellenblazen, frisbees, stickers voor op de muren, ballonnen etc. Omdat de kinderen zo nieuwsgierig waren, kwamen ze steeds dichterbij staan. Om orde te houden en om ervoor te zorgen dat de kinderen niet te dichtbij kwamen, mepte de leraren met takjes tegen de voetjes en schenen aan van de kinderen zodat ze op een rechte lijn bleven staan en zodat wij de ruimte kregen om uitleg te geven. Nadat we uitleg gegeven hadden over de gedoneerde spullen, begonnen de 2 directeuren van de scholen te discussiëren over wie welke shirts kreeg. Wij wisten hier wel een goede oplossing voor! En dat op de Nederlandse manier, namelijk kop of munt! Hier moest iedereen erg om lachen. Toen we wisten wie welke voetbaltunetjes kreeg, kon de wedstrijd pas echt beginnen! En dat werd gevierd met het hele dorp! Het voetbalveld lag aan de andere kant van het dorp en we liepen door alle straten heen, alsof het een optocht was! Een grote mensenmassa, nog nooit had ik zoveel mensen bij elkaar gezien! En er sloten zich steeds meer mensen aan in de optocht! Ze hadden zoiets nog nooit meegemaakt in het dorp! De scholen lieten zien hoe trots ze op hun donaties waren! Eenmaal bij het voetbalveld aangekomen, gaven we de scheidsrechter een fluitje en kon de wedstrijd echt beginnen. Wie won, won de bal! Allebei de teams stonden klaar, er werden kuipstoeltjes voor ons neergezet waar we op konden gaan zitten. Alle kinderen, leraren, ouders en andere supporters uit het dorp stonden om ons heen, en zij vormden de lijn. Ewijk kwam met 1-0 voor te staan met een prachtig doelpunt vanuit de kruising en alle kinderen rende het veld op! Het leken net hooligans! Zo hard ging het er soms aan toe! Daarnaast werd er gedanst en veel gelachen. En het was heel normaal als er even een geit of haan over het veld kwam rennen die we de mascottes van de teams noemden! Uiteindelijk won V. V. Ewijk met 1-0 en zij wonnen de bal! Het was 1 groot feest!! Nadat de wedstrijd was afgelopen keerde we terug naar huis. De buurvrouw had voor ons een heerlijke maaltijd gekookt! Het was een hele mooie dag en we hebben genoten! We hebben veel kinderen bij gemaakt!

Maandag, dinsdag en woensdag stond Accra op de planning. Dit is de hoofdstad van Ghana. Maandag ochtend zijn we met z'n 4e vroeg vertrokken, een reis van 5 uur. Maandag avond hebben we de 2de van de groep naar het vliegveld gebracht die inmiddels teruggekeerd is naar Nederland vanwege gezondheidsproblemen. Nu zijn we nog maar met z'n 6e.. Het is toch gek, want je gaat met z'n 8e hier na toe en je verwacht ook weer met z'n 8e terug naar huis te gaan. Dinsdag zijn Marit en Ruth naar de Shopping Mall van Accra gegaan om medische spullen te kopen van het donatiegeld voor in het ziekenhuis, want over 2 weken is stage afgerond en de tijd gaat zo voorbij! Ik zou eigenlijk ook meegaan, maar ik ben die dag in het hotel gebleven, omdat ik zondagnacht niet lekker ben geworden. Die dagen dat ik in Accra was, had ik het gevoel dat het erger werd. Ik kreeg krampende buikpijn, was constant misselijk, moest 2 keer overgeven, kon het toilet geen moment uit het oog verliezen vanwege diarree en had weinig kracht en energie. Marit en Ruth hebben mij deze dagen erg goed geholpen. Zij hebben mij onder andere gestimuleerd te blijven drinken om dehydratie (uitdroging) te voorkomen. Ook al was dit soms niet even gemakkelijk en fijn. Toen we donderdag inmiddels thuis waren in Golokuati besloot ik toch samen met Marit en Ruth naar het ziekenhuis te gaan voor een bloedonderzoek. Iemand uit de groep was die dag opgenomen in het ziekenhuis vanwege Salmonella Typhoid. Toen de diagnose bekend was, werd er orale antibioticum voorgeschreven (via de mond), maar dit sloeg niet aan. Hierdoor was intraveneuze antibioticum (via een infuus) noodzakelijk, waardoor opname in het ziekenhuis nodig was. Eenmaal in het ziekenhuis gaf ik mijn gegevens af en werden mijn vitale functies gemeten (temperatuur, bloeddruk en gewicht). Ik had zelf al eerder een malariatest bij mezelf afgenomen die negatief was. Ik werd goed begeleidt door de hoofdzuster en we waren overal zo aan de beurt. Daarna werd ik doorverwezen naar het Lab waar ze bloedgeprikt hadden. Zelf dacht ik aan malaria of aan een voedselvergiftiging. Dit omdat we die zondagavond voordat de klachten begonnen een maaltijd gegeten hadden die de buurvrouw voor ons gekookt had. Ik had er niet bij stilgestaan dat het bereidt was met het water van hier in plaats van drinkwater, ondanks het erg lekker was. De uitslag kwam na 45 minuten en het bleek dat ik enteric fever gastro-enteritis had. Dit is buikgriep oftewel een maag-darmontsteking veroorzaakt door salmonella. Het kon niet zo zijn dat dit van het eten kwam van afgelopen zondag. Dit was al veel langer aanwezig. Ik heb orale antibioticum gekregen waar ik gister avond mee ben gestart. Het gaat met ups en downs. Het is belangrijk om goed uit te rusten en goed te blijven drinken.

Dat was me een weekje! Helaas doordat ik ziek was, heb ik geen stage kunnen lopen op de Theater Ward waar ik enorm van baal. Volgende week sta ik op de Labour Ward samen met Marit en Ruth. Dit is de Verkoskunde Afdeling! Ook heb ik een nieuwe telefoon gekocht in Accra, omdat de mijne het niet meer deed. Ik heb een nieuw Ghanees nummer. Je kunt deze aan mama vragen of je kunt eventueel een berichtje achterlaten op Facebook. Aanstaande zondag en maandag is de planning dat we naar Ho gaan voor een Outreach. Dit is een reis van 2 uur. We gaan daar mensen vaccineren, onderzoeken en uitleg geven over malaria, hypertensie (hoge bloeddruk), borstvoeding en nog veel meer onderwerpen. Ik heb er veel zin in en ik denk dat het heel leerzaam is! Ik hoop dat het snel beter gaat! Dit was het voor deze week! Tot de volgende keer!

Liefs,

Ilse

De Children Ward!

Lieve allemaal,

Voordat mijn stage week begon op de Children Ward, heb ik een lastige week gehad. Ik heb veel aan thuis en iedereen gedacht. Dat komt denk ik doordat ik die week ervoor geen stage gelopen heb en haast de hele tijd thuis geweest ben. Nu gaat het beter! Ik was blij dat ik maandag weer kon beginnen met stage! Het is fijn om bezig te blijven en lekker veel afleiding te hebben en te genieten.

Afgelopen vrijdag zijn Sophie, Tanne en ik samen naar Kpando gereisd. Dit is ongeveer 20 rijden met de taxi vanuit Golokuati. Dit zijn onze Nederlandse achterbuurmeisjes. Ik had het nodig en wilde even weg zijn van thuis. We zijn naar de markt geweest en naar een winkeltje waar ze houten beeldjes maken met de hand. Ze kunnen van een blokje hout en een schuurpapiertje prachtige beeldjes maken! Je kunt je van alles bedenken, of ze kunnen het maken. Sophie en Tanne hadden beeldjes besteld die ze die dag zouden ophalen. We moesten anderhalf uur wachten en toen hadden ze een paar beeldjes af (in Ghana hebben ze alle tijd en letten ze hier niet zo nauw op). Ik vond het niet zo erg om te wachten, want het is mooi om te zien en leuk om naar te kijken hoe ze het maken.

In de avond was het mijn kookbeurt samen met Marit. We kozen ervoor om plantain te maken samen met groenten. En jaaa, wat is nou plantain? Google het maar eens! Dan krijg je er een beter beeld bij. Plantain ziet er bijna precies hetzelfde uit als bananen, de schil is alleen groen van de buitenkant. Soms twijfel je of je bananen koopt of plantain, omdat verse bananen er ook groen uitzien. Met plantain kun je frietjes en/of aardappeltjes maken! Je koopt een tros planteen, je schilt de plantain en je snijdt reepjes. De binnenkant ziet er precies hetzelfde uit als bananen. De dag erna zijn we zaterdag avond lekker uiteten geweest bij Carlito, een pizzaria en Hohoe. Het zijn de kleine dingen waarop je je kunt verheugen! Maandag heb ik mijn 2 jurkjes opgehaald (foto staat op facebook) en dinsdag zijn we met z’n alle naar Ho gereisd om ons visum te verlengen. Dit was een reis van ongeveer 2 uur heen en 2 uur terug.

Afgelopen maandag is mijn stageweek begonnen op de Chrildren Ward samen met Ruth. Deze afdeling is pas gerestaureerd en vernieuwd. Wat is dit een mooie afdeling geworden! Het ziet er erg vrolijk, fris en schoon uit! Op de afdeling zijn lichte, felle, mooie kinderkleuren te zien en er hangen kinderposters op de muren van dieren, fruit, mensen, van een huis etc. Op de afdeling staan 30 bedden waarvan er ongeveer 15 bezet zijn. Van babybedjes tot kinderbedden. Kinderen worden vanaf 1 maand tot 12 jaar op deze afdeling opgenomen. Vanaf 13 jaar worden ze opgenomen op de Female Ward (vrouwen afdeling) of op de Male Ward (mannen afdeling). Er zijn 2 zaaltjes op de Children Ward. In 1 zaaltje liggen kinderen die problemen hebben met de gastro-enteritis. Dit zijn problemen het het maag-darmstelsel. Dit komt vaak voor! In de andere zaal liggen kinderen met andere diagnoses. Dit kan van alles zijn! Bijvoorbeeld fracturen (botbreuken), sepsis (bloedvergiftiging), pneumonie (longontsteking), brandwonden, phyrango tonsilitis (keelamandelontsteking), appendicitis (blindedarmontsteking), dehydration (uitdroging), malaria etc. Het ziektebeeld malaria komt vooral veel voor bij kinderen, omdat wanneer de ouders erachter komen dat het kind malaria heeft, de meeste symptomen al aanwezig zijn. Dan kan er pas laat gestart worden met de behandeling. Wanneer je ouder en volwassen bent, voel je het aan als je jezelf niet lekker voelt en dan kun je de heftigheid van de symptomen van malaria voor zijn zodat je eerder kunt starten met de behandeling. Kinderen spelen vaak buiten en hebben weinig kennis over de muskieten die parasieten bij zich dragen en geven hierdoor vaak minder aan hoe ze zich voelen. Malaria wordt overgebracht door muskieten (muggen) die een bepaalde parasiet bij zich dragen. Wanneer deze mug je steekt, komt het gif rechtstreeks in de bloedbaan terecht en kun je malaria krijgen. Hier leven ook gewoon normale muggen, want in de eerste week dat ik in Ghana was, zat ik al helemaal onder de muggenbulten. En ik dacht: ‘aah dadelijk krijg ik malaria’, maar ze zeggen dat 1 op de 50 muggenbulten malaria kan zijn. De muskieten zijn vooral aanwezig wanneer het donker is. Je kunt je hierdoor beschermen door lange kleding te dragen, je zelf in te smeren met date en onder een speciaal muskietennet te slapen. Ook nemen wij iedere dag medicatie in tegen malaria. Ook heb ik voor het eerst gezien dat er een kind op de afdeling lag met een infuus in het hoofd. Dit had ik nog nooit eerder gezien. Normaal gesproken wordt er een infuus geprikt en aangelegd op de hand of arm. Wanneer iemand moeilijke venen (aders) heeft om te prikken, wordt er gekeken of er een infuus aangelegd kan worden bovenop het voetje. Zodra dit ook lastig is om te prikken, kan er gekeken worden of het lukt in het hoofdje.

Deze week waren Ruth en ik niet de enigste studenten op de afdeling. Zo stonden we bij de overdracht van 1 patiënt met de arts, 2 verpleegkundige van de dagdienst, 2 verpleegkundige van de nachtdienst en wel 20 studenten! 20 studenten is echt heel veel in een klein zaaltje! Daarnaast waren er allerlei praktijk examens waardoor het extra druk was op de afdeling. Hierdoor hebben we niets kunnen doen op de afdeling de hele week. In de ochtend hebben we de afdeling gepoetst met studenten. Doordat het zo druk was met studenten op de afdeling, waren de verpleegkundige ook heel druk en hadden ze weinig tijd voor ons. Maar we konden ons prima vermaken. Iedereen is aardig en erg sociaal. Het was heel gezellig. We zochten altijd wel iets om ons bezig te houden. Wanneer er een praktijkexamen was afgelopen, konden we een praatje maken met de ouders en de kindjes. Zelf initiatief tonen is erg belangrijk op de afdeling!

Op de laatste dag hebben we kleurboekjes en stiftjes uitgedeeld aan de kindjes die op de afdeling liggen! Ieder kindje kreeg een cadeautje om mee naar huis te nemen als ze beter zijn. Ook hebben we kleurboekjes en stiftjes achtergelaten op de afdeling zodat de volgende kindjes die worden opgenomen kunnen kleuren en stiften. Het was zo schattig en leuk om te zien! Hier kun je een kindje echt blij mee maken! De kindjes pakte het verlegen aan en ouders en kind waren erg dankbaar. Hierdoor waren ze iets minder bang voor blanke mensen!

Dit was mijn stageweek op de Children Ward samen met Ruth. Vanaf volgende week ga ik stage lopen op de Theater Ward. Dit is de operatie afdeling. Ik heb er onwijs veel zin omdat dit mij een hele interessante en leerzame afdeling lijkt! Tot de volgende keer!!

Liefs,

Ilse

De baby afdeling!

Lieve allemaal,

Ik ben hier nu bijna 6 weken en ik wil jullie vertellen dat ik het naar m’n zin heb en me hier prima vermaak. Nog 4 weken stage lopen en dan gaan we reizen!! Hier kijk ik erg naar uit! Het aftellen is begonnen!

Ik hoef me hier niet te vervelen. Er zijn altijd dingen die je kunt doen en iedereen heeft z’n eigen taken. Bijvoorbeeld koken, afwassen, de wc poetsen, je kleding wassen, aan je blog werken, schrijven, aan school werken, lezen uit de E-reader, tijdschriften lezen, films kijken, foto’s op de laptop zetten, internetten en Whatsappen als je bereik hebt of lekker buiten zitten met de groep en napraten over de dag met een drankje erbij! De buren hebben ook 2 geitjes en een paar kippen die los lopen. Ik geef ze iedere dag de korstjes van m’n brood, waardoor ik me weer iets thuis voel! Vergeleken met Nederland is het hier 2 uur eerder. Bovendien is het al om 18:00 uur donker omdat het winter is.

Afgelopen week zou ik eigenlijk stage lopen op de ‘sick baby ward’ (zieke baby afdeling). Ik heb deze week geen stage kunnen lopen in verband met ziekte en omdat Ruth opgenomen was in het ziekenhuis met een ernstige oorontsteking. Ik ben dinsdag op woensdag nacht bij Ruth geweest in het ziekenhuis om voor haar te zorgen en bij haar te blijven.

Voordat ik vakantie kreeg, heb ik een week stage gelopen op de sick baby ward (de zieke baby afdeling). De baby ward is een hele rustige afdeling. Je hebt verschillende zaaltjes. In de eerste zaal liggen baby’s die ziek zijn. De meest voorkomende ziektebeelden zijn sepsis (een bloedvergiftiging). Dit is doodsoorzaak nummer 1 bij baby’s. Dit kan ontstaan doordat de moeder tijdens de zwangerschap een infectie heeft meegemaakt. Daarnaast kan het ook ontstaan doordat de moeder weinig kennis heeft over de hygiëne van de borsten. Wanneer deze niet goed schoongemaakt worden, kan de baby bacteriën in zich opnemen die in de bloedbaan terecht kunnen komen waardoor er een sepsis ontstaat. Ook worden er baby’tjes geboren met een te laag geboortegewicht. Zo worden er baby’s geboren na 40 weken zwangerschap met een geboortegewicht van 0,9 kg of 1,5 kg. Een normaal geboortegewicht is ongeveer 2,5 kg. Op deze afdeling ligt zelfs een baby’tje die prematuur is geboren. Dit betekent dat hij te vroeg geboren is. Hij is geboren toen die 26 weken oud was. Normaal is een vrouw 40 weken zwanger. In Nederland kan tegenwoordig een baby in leven gehouden worden als hij na 24 weken zwangerschap geboren wordt. Ik vind het knap en mooi om te zien dat ze de materialen hebben om het baby’tje te verzorgen en in leven te houden. In de 2^de zaal liggen moeders die opgenomen zijn omdat zij complicaties hebben gekregen tijdens de zwangerschap. In de 3^de zaal liggen moeders die een sectio (keizersnee) hebben doorstaan. En in de 4^de zaal liggen moeders met gezonde baby’s die wachten op een goede uitslag zodat moeder en kind samen gezond en wel naar huis kunnen gaan. De meeste moeders liggen 1-2 dagen op deze afdeling. Moeder en baby delen samen een bed en er zijn bepaalde bezoektijden over wanneer de familie langs mag komen.

Wanneer er een baby geboren is, krijgt hij/zij na 1 week een naam. Dit heeft met de cultuur te maken. Wanneer de baby binnen 1 week na de geboorte overlijdt, hoeven ze hem/haar niet te registreren. Dan heeft de baby ‘niet’ bestaan. Nadat meisjes geboren zijn, krijgen ze de eerste dag na de geboorte oorbelletjes. Dit is niet verplicht, maar de meeste ouders kiezen ervoor om dit wel te doen. Deze worden er niet zoals in Nederland met een tang ingezet, maar de oorbelletjes worden in het oor geduwd. Dit vond ik best akelig om te zien. De verpleegkundige vroeg of dat ik dit ook wilde doen bij een baby, maar ik had aangegeven toch liever te willen kijken.

Ik heb mee mogen helpen met het wassen en verzorgen van baby’tjes. Het is zo schattig om baby’tjes vast te mogen houden. Daarnaast heb ik meegekeken hoe een anesthesioloog infuusjes aanlegde bij verschillende baby’s. Het is lastig om deze te prikken, omdat de handjes van baby’s heel klein zijn en de vaten niet goed te zien zijn. Daarnaast is een baby heel erg bewegelijk en vindt het niet fijn. Dit uiten ze door te huilen. Ook hebben we de vitale functies mogen afnemen. De vitale functies die afgenomen worden bij baby’s zijn de temperatuur en de ademhaling. De temperatuur bij baby’s wordt net als bij volwassen mensen gemeten door een thermometer onder de oksel te houden en zo de temperatuur te meten. De bloeddruk kan niet gemeten worden. De waardes van de vitale functies bij baby’s zijn anders dan bij volwassen mensen, dat vind ik ook leerzaam. Ook iets wat leuk is om te weten, is dat baby’s van ouders met een donkere huidskleur blank geboren worden!

Wanneer vrouwen 40 weken zwanger zijn geweest en zijn bevallen, mogen ze in principe 6 weken na de bevalling op de afdeling opgenomen blijven. Dit is in totaal 46 weken. Dit is een best ingewikkeld systeem. Op de sick baby ward ligt een baby die in de 28^ste week van de zwangerschap is geboren. Dit betekent dat deze baby 12 + 28 weken = 40 weken, dus 12 + 6 weken = 18 weken opgenomen mag blijven.

Volgende week ga ik samen met Ruth stage lopen op de ‘children ward’, mits Ruth weer helemaal beter is. Dit is de kinderafdeling. Ik ben erg benieuwd naar deze afdeling. Ook zijn we volgende week nog maar met z’n 7^e. Helaas gaat iemand van de groep vrijdag naar huis toe vanwege erge heimwee.. Het zal een rustig weekend worden! Tot de volgende keer!!

Liefs,

Ilse

Een week op safari in Mole National Park!

Lieve allemaal,

Mole National Park! Een prachtige jungle met fantastische safari’s! Een reis van 14 uur heen en 14 uur terug.. Het was een lange en vermoeiende rit met de trotro. Nog nooit heb ik zo lang gereisd! Onderweg als de ramen openstaan van de trotro, en je naar buiten kijkt, heb ik eerder het gevoel dat ik aan het touren ben. Ook omdat je thuis in Nederland de omgeving gewend bent en je weet wat je gaat zien, namelijk snelwegen en weilanden. Deze omgeving is totaal onbekend voor je, dus alles om je heen is nieuw en interessant. Zo zie je bijvoorbeeld een bus rijden waar een koe op het dak ligt. Vraag me maar niet hoe ze die koe ooit op het dak gekregen hebben.. Dat is voor mij een raadsel! Je wordt altijd aangekeken als je door dorpjes rijdt, omdat je blank bent. Er wordt naar je geroepen: ‘Hey obrunie, how are you?’ Dit betekent: ‘Hey blanke, hoe gaat het?’. Dit is gewoon een hele normale begroeting en een groot cultuurverschil met Nederland. Wanneer je dit in Nederland vraagt, wordt je meteen beschuldigd van discriminatie. Ik heb onderweg vooral veel koeien en heel veel geiten gezien en zelfs zwijnen en ezels. In de kleine dorpjes zie je meer armoede dan in de grotere dorpen. Dit merk ik doordat ik een kraampje zag, waar vrouwen en kinderen in de rij stonden met een schaaltje om een maaltijd te krijgen. Dit heb ik nog niet eerder gezien.

We zijn in de avond aangekomen in Mole National Park. Eigenlijk was het plan om hier 4 dagen te verblijven. 2 nachten in een huisje en 2 nachten kamperen. Na deze 4 dagen zouden we verder reizen naar de nijlpaarden. Maar dit werd al gauw veranderd. De 2 overnachtingen in het huisje werden 7 overnachtingen omdat we het erg naar ons zin hadden! Vanwege ziekte en vanwege de enorme insecten, hebben we besloten langer te blijven. We kwamen in de avond aan en hebben onze tas uitgepakt en zijn eigenlijk meteen naar bed gegaan. De volgende morgen werd er hard op de deur van het huisje gebonkt waardoor ik wakker werd. Ik had geen idee wie dit had kunnen zijn en ik keek door het raam, dit is een antimuskietengaas. Ik zag gewoon een aap wegrennen! Een grote wilde baviaan! Maar niet alleen zag ik de aap wegrennen, want toen ik verder rond keek, zag ik de prachtige jungle van bovenaf. 1000den meters natuurgebied. De huisjes staan op een kleine berg, zo’n 50 meter hoger dan de jungle waardoor het uitzicht nog mooier is. Je ziet van veraf een groot krokodillenmeer waar ongeveer 1000 krokodillen leven. Krokodillen die daar leven kunnen wel meer dan 4 meter lang worden. Bovendien komen er wel eens olifanten naar het meer toe om water te drinken en om zichzelf te wassen. Wanneer je door de voordeur naar buiten loopt, zie je bavianen rondlopen, en zelfs zwijnen en hertjes die van het gras aan het grazen zijn.

Maar…. De bavianen zijn wel mijn valkuil geweest. In totaal ben ik 4 keer aangevallen door bavianen. Ze komen op mensen af die tasjes in hun handen hebben en zijn opzoek naar eten. De bavianen hebben zelfs 2 keer mijn tas opengeritst en vervolgens alles eruit gegooid om opzoek te gaan naar eten. Wanneer ze zien dat ik geen etenswaren bij me heb, laten ze alles liggen en rennen ze weg. Een keer gebeurde het bij het zwembad. We waren met de groep aan het zwemmen en opeens zag ik een baviaan zitten op de rand van het zwembad, en ik dacht: ‘oeeh, fotomomentje!’. Ik ging het zwembad uit en liep naar mijn tas. Ik was mijn fototoestel aan het zoeken. Ik zag dat er nog een aangebroken rolletje met koekjes in mijn tas lag. Deze haalde ik eruit. In mijn linkerhand droeg ik mijn tas en het rolletje met koekjes, terwijl ik met mijn rechter hand naar mijn fototoestel aan het zoeken was. Plots werd er door verschillende mensen geroepen ‘Ilse, kijk uit! Ilse, kijk uit!’. En ik dacht ‘huh wat is er aan de hand?’. Ik keek vooruit en ik zag een grote baviaan op me af rennen.. Ik had geen idee wat hij wilde, want ik was alleen maar naar mijn fototoestel aan het zoeken. Ik had totaal niet aan de koekjes gedacht die ik in mijn hand had. Maar het bleek dus dat hij het rolletje met koekjes had gezien. De apen komen op eten af wat ik niet wist. Ik had niet door dat hij op me af kwam rennen vanwege de koekjes, omdat ik m’n fototoestel aan het zoeken was. Toen ik door had dat hij de koekjes wilde, gooide ik ze weg. De aap rende naar de koekjes, pakje ze en rende weg. De baviaan had een paar krassen aan de binnenkant van m’n knie achtergelaten. Het waren oppervlakkige krassen. Het zag wat rood, maar verder voelde ik me goed, echter wat geschrokken. Aan het eind van de middag besefte ik dat een paar mensen van de groep zich toch zorgen begonnen te maken over de krassen. Ze hadden ondertussen school geïnformeerd over wat we het beste konden doen. Ze hadden dit nog niet aan mij verteld, omdat ze me niet ongerust wilde maken. Onze leraar en tropenarts gaven mij advies om naar het ziekenhuis te gaan om 2 rabiësvaccinaties te halen. We hadden uitgezocht dat deze vaccinaties in Accra te halen waren wat vanaf Mole National Park 10 uur reizen is.. Even ging er van alles door me heen.. ‘Waarom moest mij dit nou weer overkomen?’ ‘Het zijn maar een paar oppervlakkige krassen, het is niet eens een wond.’ ‘Ik ben hier nu nog maar 1 dag, en ik word nu al gekrabd door een stomme aap.’ ‘Dadelijk moet ik 10 uur reizen om naar Accra te gaan voor de vaccinaties, terwijl ik altijd al op safari heb willen gaan en ik voel me gewoon helemaal goed en heb nergens last van.’ ‘Ik wilde niet weg, ik had het net zo naar m’n zin’. De groep heeft me hier goed mee geholpen wat ik erg fijn vind. De school wil gewoon het zekere voor het onzekere nemen wat ik heel goed begrijp. Rabiës (hondsdolheid) is een dodelijke ziekte. Tot nu toe heeft ooit 1 iemand rabiës overleefd en ze weten niet hoe het komt. Jelle begon ook te twijfelen over de gebeurtenis die hij had meegemaakt. Hij was namelijk vorige week in donkere grotten geweest en daar waren allerlei vleermuizen. Hij had open wonden aan zijn been en dacht dat hij vleermuizenpoep in zijn ogen gekregen had. Nadat we overlegd hadden met school en een plan gemaakt hadden, waren Marit, Freek, Jelle en ik de volgende dag naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gereden. Dit was ongeveer 20 minuten rijden vanaf Mole National Park. In dit ziekenhuis werd ons verteld dat ze het niet hadden.. Op naar het volgende ziekenhuis! Dit was iets verder rijden, namelijk 2 uur. Ook hier werd ons verteld dat ze de vaccinaties niet hadden. Mijn hoop en geduld begon op te raken, maar uiteindelijk werden we doorverwezen naar een Pharmacy (apotheek) 1000 meter verderop die 24/7 open is. Hier hadden ze gelukkig de vaccinaties die we nodig hadden! 2 vaccinaties die intramusculair (in de spier) toegediend moeten worden. Marit en Freek hebben ze bij mij gezet. Gelukkig heb ik in Nederland 3 vaccinaties gehaald tegen rabiës. Doordat het geen open wond was en doordat ik deze vaccinaties al eerder in Nederland had gehaald, was het niet dringend en kon ik de vaccinaties eventueel ook aan het eind van de vakantie (4 dagen later) halen. Ik ben weer een ervaring rijker! Weer iets dat ik van m’n bucket list kan afstrepen!

We hebben verschillende safari’s gedaan! Bij alle safari’s lijkt het net alsof je in een levensechte aflevering van National Gio Graffic of Animal Planet bent. Zo gaaf! De eerste safari was de nachtsafari. Je zult denken, een safari midden in de nacht, maar het was een safari in de avond om 18:30 uur omdat het dan donker is. Wanneer je een jeepsafari doet, zit je met 8 personen op het dak van een jeep, hier is een hek omheen gemaakt en bankjes. We zaten met z’n 8e op het dak van een jeep. Ik heb tijdens de nachtsafari bevers gezien, antilopen, waterbokken, zwijnen en een kleine krokodil. Je ziet kuddes met antilopen. Wel 20 vrouwtjes en 1 mannetje die op wacht staat. In het donker kun je ook hyena’s tegenkomen en katachtige dieren. Deze zie je zelden en heb ik helaas niet gezien. Wel hebben we voetsporen van hyena’s gezien in het zand. In 2008 hebben ze voor het laatst een leeuw gezien. Wanneer je een dier ziet met veel verwondingen, kun je ook denken dat er een leeuw is geweest. Dit kan ook komen doordat er nog maar 5% van de hele jungle is ontdekt dat nu als safarigebied wordt gebruikt. De volgende dag begon er een safari om 06:00 uur, de birdsafari (vogelsafari). Dit was een wandelsafari van 2 uur. Ik heb verschillende Afrikaanse vogels gezien. We waren opgegeven moment meer aan het zoeken naar olifanten en krokodillen, omdat we deze nog niet gezien hadden. Die middag hadden we ook een olifantensafari gedaan en we hebben zelfs 2 wilde olifanten gezien!! We hebben ze vanaf ongeveer 20 meter mogen bekijken. We mochten niet te dichterbij komen, want het zijn toch wilde dieren. Dinsdag hadden we een krokodillensafari gedaan. We gingen met kano’s 1 uur het krokodillenmeer op. Helaas hebben we geen krokodillen gezien.. Woensdag zijn we naar een dorpje gereisd om een hipposafari te doen (nijlpaardensafari). Deze reis moest oorspronkelijk 3 uur duren. We waren in de ochtend om 09:00 uur vertrokken. We waren er bijna, we hoefde nog maar een half uurtje met de trotro te reizen, alleen opgegeven moment moesten we omdraaien en terug omdat de wegen niet meer te berijden waren. Uiteindelijk waren we er om 15:30 uur. Dit was ook een kanosafari. Nijlpaarden zijn hier de gevaarlijkste dieren van het land. Helaas hebben we geen nijlpaarden gezien.. De meeste nijlpaarden en krokodillen leven op dit moment op de bodem van het meer, omdat het winter is en het te koud is voor deze dieren (het is wel 38 graden). Hier baalde ik wel een beetje van, omdat je daarvoor de hele dag hebt gereisd. De kanotocht zelf was heel erg mooi! Wilde dieren zijn net als het weer onvoorspelbaar. Je kunt niet voorspellen wanneer je ze ziet. Donderdag hebben we de laatste safari gedaan, de ochtend wandelsafari die om 07:00 uur begon, waar we voor het eerst krokodillen gevonden hadden!! Een hele mooie krokodil van 2-3 meter lang die op het land zat en enkele in het water! De foto’s van deze week heb ik op facebook geplaatst!

De terugweg verliep iets minder. Opgegeven moment waren we de weg kwijt en ik had het gevoel dat we ergens in the middle of no were waren. De zandwegen werden steeds smaller en liepen over tot voetpaden. Om de kilometer zag je enkele huisjes staan en mensen die op het platteland hun gewassen verbouwde. Ik zag enkele vrouwen en kinderen langs de kant van de weg lopen die grote schalen met water droegen. Dit water pompen ze uit de put of halen ze uit een dichtstbijzijnde rivier. En dan hang je weer met de trotro naar links, en dan hang je weer naar rechts. En ondertussen worden de zandpaden smaller en komen er steeds meer grote waterplassen en moerassen waar je met de trotro doorheen moet. Eindeloze wegen en je raakt lichtelijk gestrest. Ondertussen waren we al 3 uur omgereden. We hebben ongeveer 150 km verkeerd gereden. Uiteindelijk kwamen we een man op een motor tegen die met ons mee heeft gereden tot aan de hoofdweg!

Kortom het was het een super leuke vakantie en ik heb weer veel meegemaakt!! Ik vind het leuk dat jullie m’n blog lezen. Ik zie leuke reacties verschijnen wat erg leuk is om terug te lezen! Laat gerust een berichtje achter! Helaas doet mijn telefoon het tijdelijk niet, en ben ik daarom niet bereikbaar via Whatsapp. Dan weten jullie dit! Tot de volgende keer!

Liefs,

Ilse

Weekendje weg naar Accra en 2 scholen bezocht!

Lieve allemaal,

Even lekker een weekendje weg! Afgelopen vrijdag zijn Marit, Ruth, Britt, Joep en ik naar de hoofdstad Accra gereisd om er een weekendje tussen uit te gaan! Ook gingen onze Nederlandse achterburen mee. Dit zijn 4 meiden van onze leeftijd en zij zijn hier ook als student. Vanuit Golokuati hebben we een taxi gepakt naar Kpando. Dit was een rit van ongeveer 30 minuten. Vanuit Kpando zijn we met de trotro naar Tema gereisd, een dorpje in de buurt van Accra waar we overnacht hebben in het hotel Saku Momo village. Dit was een reis van ongeveer 4 uur.

Een hotel met luxe! Een groot bed, airco, een douchekop die werkt en een toilet die je niet door hoeft te spoelen met emmers water! Dit is toch net even wat anders dan dat we hier gewend zijn!

In de avond zijn we uit geweest in Accra. Iedereen danst enthousiast mee op de Ghanese muziek wat leuk is om te zien! Het maakt letterlijk niet uit wat je draagt of aan hebt. Iedereen zegt ‘feel free and be yourself’. We hadden 2 taxi’s gehuurd voordat we ’s avonds richting Accra gingen. De groep die in de andere taxi zat, werd aangehouden door de politie omdat ze met 4 achterin zaten. Eigenlijk moest er 1 iemand de taxi uit om alleen verder te lopen, maar de taxichauffeur heeft de politie omgekocht voor 5 Ghana Cedi (1,25 euro) en toen mochten ze door rijden. Als je zo ’s avonds rond loopt in het uitgaansgebied zie je grote verschillen tussen arm en rijk. Je loopt door straten waar grote luxe auto’s geparkeerd staan langs de kant van de weg, en dan komt er om de 10 minuten een kindje naar je toe waarvan ik denk dat ze ongeveer 6 jaar zijn die je op je arm aantikken met de vraag of dat je wat te eten en/of geld hebt.. Dan merk je pas hoe groot de verschillen zijn tussen arm en rijk en daar schrik je van.

De volgende dag zijn we naar het Art Centre geweest in Accra. Dit is een centrum dat uit allerlei houten huisjes bestaat waar je kunst kunt kopen (souvenirtjes). Ik heb leuke souvenirtjes kunnen kopen en zelfs 2 verschillende soorten stofjes zodat ik 2 jurkjes kan laten maken! Ook hebben we voor het eerst een KFC gevonden in Accra waar we lekker gegeten hebben!

Afgelopen woensdag hebben we met onze buurvrouw mrs. Mawutor 2 scholen bezocht. Een basisschool en een middelbare school waar leerlingen naar school gaan tussen de 13 en 15 jaar. Mrs. Mawutor heeft een eigen stichting en zamelt geld in. Van het geld dat ze heeft ingezameld, koopt ze spullen en doneert deze aan scholen. Wij hebben als groep ook een bedrag gedoneerd voor de 2 scholen. Van al het ingezamelde geld, heeft de stichting voor iedere school 2 regentonnen gekocht die beide aangesloten worden op de waterleiding, zodat je hier schoon drinkwater uit kunt halen. Ook heeft de stichting voor iedere school 50 plastic bekers gekocht en 2 handdoekjes. We hebben een presentatie gegeven aan de kinderen over handhygiëne, hoe belangrijk handhygiëne is, en hoe belangrijk het is om schoon drink water te drinken.

Ik heb deze week 2 dagen stage gelopen op de sick baby ward (een afdeling waar zieke baby’tjes opgenomen worden). We hebben gisteren lekker een week vakantie gekregen! Zaterdagochtend om 05:00 uur vertrekken we voor een week naar Mole National Park. Dit is een groot safarigebied in Ghana. Ik heb altijd al graag een keer op safari willen gaan, dus dit is extra leuk! Ik heb er veel zin in! Die week erop loop ik nog 1 week stage op de sick baby ward. Dan zal ik jullie hier meer over vertellen. Tot snel!

Liefs,

Ilse